Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 45

N ORÐURLJ ÓSIÐ
45
líka ágætis kristin kona. Ég skal segja þér, að væri ég
líkur henni, mundi ég verða hreykin af líferni mínu. En
ég er það ekki. Það hryggir mig nú, að ég hefi ekki verið
henni sannur eiginmaður. En eins og þú segir, það er
ekki of seint að snúa við, og ég vil sannarlega reyna að
bæta henni þetta upp. Ég vil það í raun og veru. Nú skil
ég betur, hvað það er að vera kristinn, hvernig þú hefir
sett það fram og það, sem ég hefi lesið í bókum þínum.
Einhvern veginn finn ég, að ég vildi fá meiri fræðslu um
það. Þú segir mér, hvað ég á að gera, til þess að verða
kristinn. Ég er með í leiknum.“
Ég ræddi við hann klukkustund í v.iðbót um kjarna hins
kristna boðskapar, að kristindómurinn er það, að Jesús
komi í hjörtu mannanna, hvernig hann kemur til að vera
með í líferni okkar, til að opna felustaði hins leynda illa,
til að leysa okkur úr sterkum klóm syndarinnar, til að
fyrirgefa okkur syndir okkar, til að framkvæma innri
hreinsun, umbreyting hjartans, gerbreytingu eðlisfarsins.
Hann gefur okkur hið dýrlega frelsi sona Guðs. Hann
kemur til að bjarga drykkj umönnum, fjárhættuspilurum,
eiturætum, háættuðum sem lágættuðum, sérhverjum þeim,
sem kemur til hans. Enginn stendur utan við ástríka um-
hyggju hans. Hann lifði og dó til að sanna, að þetta vær.i
satt.
„Jack, Jesús Kristur er hinn sanni miðdepill veru þinn-
ar, fullnægur til að mæta sérhverri þörf þinni. Hann bíð-
ur nú eftir að uppfylla endurlausnarverk sitt í þér. Hann
er í hjartaþrá þinni, í verkjandi líkama þínum, vaknandi
sál þinni og bíður eftir, að þú ákallir sig. Hendur hans
eru framréttar til að grípa um hendur þínar; augu hans
brosa í augu þín. Hví þá ekki að afhenda sjálfan þig al-
gerlega honum nú? Hlustaðu á rödd hans: ,Komið til mín!‘
Hann er upprisan og lífið hið innra með þér. Opna þú
hjarta þitt og sál fyrir honum. Segðu blátt áfram: — ,Kom
þú inn í líf mitt, Drottinn Jesús, og gerðu það að föstu
heimili þínu‘.“
Við báðum saman. Meðan við enn krupum á kné, bað
ég hann aftur að veita Jesú viðtöku, kærasta vini syndugs
manns, sem Drottni sínum og frelsara. Ég beið í fulla
mínútu, en þá mælti hann gleðilegu orðin, sem ég hafði
verið að bíða eftir:
„Kæri Jesús Kristur, ef þú getur frelsað spillingarþræl
eins og mig, þá er ég þinn upp frá þessu.“
Þegar hann stóð upp og sneri sér að mér, var sælusvip-
ur á andliti hans.
„Það hefir eitthvað komið fyrir mig rétt í þessu,“
sagði hann glaðlega, „mér finnst ég vera endurfæddur.“
„Það ertu líka. Endurfæddur af Anda Guðs.“
Hann bað mig að segja konu sinni gleðifréttirnar og
að koma með hana síðdegis næsta dag til sælla endur-
funda. Irene varð undrandi og orðlaus, þegar ég sagði
henni fréttirnar miklu um afturhvarf manns hennar, og
fylltist yfirfljótanlegri gleði.
Hún var mjög lagleg og aðlaðandi, þegar ég hitti hana
næsta dag. Lítil merki sóust eftir meiðslin á andliti henn-
ar. Herbergisdyr Jacks voru lítið eitt opnar, og Jack, sem
nú var alklæddur og vel búinn, geistist fram, hrópaði
„Irene!“ og greip hana í faðm sinn. Hann hélt henni mjög
þétt að sér og kyssti hana með ákefð manns, sem nýlega
hefir lært að þekkja heilaga merkingu orðsins Ást. Læst
í hvors annars arma stóðu þau þarna um stund, meðan tár-
in runnu óhindrað niður kinnar þeim. Ég leit undan,
hrærður með sjálfum mér. Þetta skrautlausa herbergi var
orðið skyndilega breytt i aukabústað himinsins, og mér
hafði leyfzt að stíga inn í hann. Ég heyrði málróm, og
sneri mér að þeim aftur.
„Þetta er verk Drottins, og það er dásamlegt,“ sagði
Irene. „Þökk sé Guði! Þökk sé Guði!“
Sólskini lík viðkvæmni ljómaði á andliti hennar.
„Þakka þér fyrir, Irene,“ sagði Jack lágt og leit á hana
ástúðlega. „Þakka þér fyrir að hjálpa mér að sjá veg minn
til Guðs. Ég veit það núna. Ég veit, að ég get ekki lifað
án hans og sloppið við afleiðingarnar. Ég hefi verið svo
mikið flón, mikið flón.“
„Við höfum bæði verið flón, en nú aldrei meir. Guð
hefir fyrirgefið okkur, og nú þurfum við að byrja bæði
saman á nýjan leik. Ég elska þig og vil hafa þig.“
„Ég vil hafa þig,“ svaraði hann með krafti. „Ég hefði
nú haldið það! Mig langar til að sýna þér mig sem sann-
an mann.“
„Það er alveg rétt, Guðs góða mann. Við skulum bæði
helga okkur alveg Kristi, og þá getur ekkert komizt fram-
ar á milli okkar.“
Eftir andartaksþögn sner.i hún sér snögglega að mér.
„Herprestur, mér dettur nokkuð í hug. Er hægt fyrir
okkur að hafa eins konar hjónavígsluathöfn aftur? Ég
á við þetta, þó að við séum gift, gætum við sagt þessi
hjónavígsluorð aftur, þegar við nú skiljum raunverulega
merkingu hjónabandsins. Ég held mér mundi þykja vænt
um það. Hvað segir þú um þetta, Jack?“
„Ég er alveg með þessu. Onnur hjónavígsluathöfn? Já!
Ég skildi ekki áður, hvað hún þýddi, en ég skil það nú.
Þetta er skynsamleg hugmynd. Þetta er ágætt upphaf að
samein.ing okkar á ný og að nýju heimili! Já, við skul-
um gera þetta! Ég hefi heyrt um gift fólk, sem endurnýj-
að hefir heit sín. Við skulum gera þetta, Irene!“
Ég athugaði málið dólítið og ákvað, að einföld endur-
vígsluathöfn, þar sem notuð væru orðin, sem eru kjarni
hjónavígslunnar, mundi vera mjög uppörvandi og minnis-
stæður atburður fyrir kristna sambúð þeirra í framtíð-
inni. Með samþykki þeirra safnaði ég saman fáeinum vin-
um, og við komum saman í herbergi Jacks síðdegis næsta
dag. Sumir sátu ó rúmunum, en aðrir á gólfinu. Jack og
Irene stóðu fyrir framan mig. Við byrjuðum með stuttri
bæn.
„Við þökkum þér, Faðir vor, fyrir heilaga stofnun
hjónabandsins. Lát þér þóknast að blessa þessi tvö börn
þín, sem komin eru hér til að endurvígja sig í félagsskap
hjónabandsins. Megi þessi gleðilega athöfn vera ytra og
sýnilegt tákn innri og andlegrar sameiningar, sameitiing-
ar hjartnanna og ævinnar í sannri, guðrækilegri óst og
þjónustu. Við felum þau þinni elskuríku umsjá og varð-
veizlu alla þeirra jarðnesku daga. I nafni Jesú beiðumst
við þessa. Amen.“