Norðurljósið - 01.01.1965, Page 50

50
N ORÐURLJ ÓSIÐ
leit fyrst á fólkið, síðan á manninn og loks á ljónið,
sem sat þar svo rólegt. Síðan tók hann ákvörðun.
Svo hljóp hann kátur yfir gólfið til ljónsins og
hreiðraði sig upp að gulbrúnni bringunni á því milli
stóru framlappanna.
Tumi alveg gapti, þegar hann sá ljónið sleikja
hvolpinn alveg eins og hann væri hvolpurinn þess.
Það varð ókyrrð, þegar dýravörðurinn kom inn
í ljónahúsið. Stóri maðurinn, sem var hræddur við
andúð fólksins, stóð upp og sagði hátt:
„Litli hundurinn minn datt inn í ljónsbúrið; —
viljið þér fara inn og ná honum út fyrir mig? Eg er
nýbúinn að kaupa hann á markaði og var að fara
með hann heim, og hann bara stökk úr fanginu á mér.
Skrýtið, er það ekki?“
„Hann ýtti honum inn,“ hrópaði Tumi.
Vörðurinn var fljótari að átta sig á kringumstæð-
unum en hefði mátt búazt við. „Nei,“ sagði hann,
„það var ekkert skrýtið, karl minn. Þú ýttir honum
inn, og þú getur ekki náð honum, nema hann vilji
sjálfur koma út.“
En hvolpurinn vildi vera þar, sem hann var kom-
inn. Hann leit á gamla eigandann sinn og síðan á
nýja vininn sinn, hjúfraði sig enn betur inn í loð-
feldinn hans og geispaði.
Guð er mikill og hátignarlegur og almáttugur.
Hann er svo sterkur, að það er ekkert, sem hann
getur ekki gert. En haldi hann litlum dreng eða
stúlku í sterkum örmum sínum, og hjúfri þau sig
inn að hinu mikla ástarhjarta hans, þá eru þau óhult
um tíma og eilífð.
Guð er svo máttugur. Guð er svo mikill.
Guð er svo mikill Guð.
3. NAUTASMALAR OG INDÍANAR.
Eins og var siður hennar í hverri viku, hélt litla
járnbrautarlestin másandi eftir nýju járnhrautinni,
sem verið var að leggja þvert yfir Ameríku. A
hverjum föstudegi fór lestin eins langt og brautin
var þá komin, en verkamennirnir skipuðu sér í röð
til að taka á móti laununum sínum.
Dökk augu horfðu inni í skóginum á lestina, þegar
hún nálgaðist ákvörðunarstað sinn. Indíánarnir
höfðu tekið eftir því, að hún kom í hverri viku og
biðu eftir henni. Þeir gátu ekki skilið, hvers vegna
járnbrautar-verkamennirnir, verkfræðingarnir og
nautasmalarnir ættu að fá virkilega hvítra manna
peninga fyrir ekki neitt á hverjum föstudegi. í þetta
skipti höfðu þeir ráðgert eitthvað.
Þegar lestin nam staðar, skall örvadrífa yfir hvítu
mennina, svo að þeir urðu að stökkva inn í skóginn.
Oðar en þeir voru farnir, kom lítill hópur af Indíán-
um í ljós til að stela peningaskápnum, sem pening-
arnir voru í, og hurfu svo með hann aftur inn á milli
trjánna. Þegar hvítu mennirnir sneru aftur frá ár-
angurslausum eltingaleik, voru launin þeirra horfin.
Hvernig átti nú að opna skápinn? Rauðskinn-
arnir höfðu engan lykil að honum, og afarreiðir
brutu þeir axirnar sínar á hörðu stálinu. Einhver
stakk upp á eldi, og geysimikið hál var kynt kring-
um skápinn. En skápurinn var eldtraustur, svo að
hann skemmdist ekki, nema málningin.
„Við skulum sprengja hann upp,“ stakk einhver
upp á og lét púðrið sitt í dós. Þeir söfnuðu saman
öllu púðrinu, sem þessi litli Indíánahópur átti.
Hvellurinn var svo sem nógu hár. En skápurinn var
sterkur og dalaðist ekki né sprakk.
Seinast tóku þeir það til bragðs, að þeir fluttu
skápinn á hestum sínum upp á hæð og fleygðu hon-
um fram af þverhníptum kletti niður í dalinn fyrir
neðan. Þar sökk hann í leðju, svo að varla sást í
hann. Indíánarnir höfðu fengið nóg af því, að fást
við skápinn, svo að þeir létu hann eiga sig, en héldu
heim til tjalda sinna.
Nokkur ár voru liðin. Járnbrautin var nærri full-
gerð. Ný borg var farin að byggjast þarna, og tveir
menn, sem voru að leita að gulli, fóru að grafa undir
hæðinni. Allt í einu hrópaði annar þeirra:
„Heyrðu, ég hefi rekið mig á eitthvað hart hérna.
Við skulum grafa það upp. Það sýnist líkt stórum
kassa.“
Þegar þeir höfðu grafið skápinn upp, athuguðu
þeir númerið, sem stimplað var á læsinguna, og
nafn smiðsins. Þeir símuðu til stóru borgarinnar
eftir lásasmið. Hann kom eftir fáeina daga með lest
á nýju járnbrautinni. Hann stakk lykli í lásinn og
opnaði skápinn. Þegar hann opnaðist, komu í ljós
þúsundir og þúsundir af dollurum, sem voru alveg
eins góðir og daginn þann, sem þeir voru látnir í
skápinn nokkrum árum áður.
Biblían er peningaskápur Guðs. Hún er full af
dýrmætum fyrirheitum, loforðum, sem Guð hefir
gefið þér og mér. Menn hafa reynt um langan aldur
að sanna, að biblían væri ekki sönn, og hún hefir