Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 54

54
NORÐURLJÓSIÐ
Næsta morgun söfnuðust konurnar saman við
dæluna, — þær frú Robinson og frú Green (grín),
frú Jones, frú Brown og allar hinar konurnar ásamt
litla Tuma Brown, sem hefði átt að vera í skólanum.
En í öllu uppnáminu daginn áður, hafði hann gleymt
að læra, svo að hann var með tannverk. Og ef þið
hefðuð verið stödd þar líka, þá hefðuð þið séð,
hvar lögreglumaður þorpsbúa, P. C. Coppem (Kopp-
em) kom gangandi mjög tignarlega að dælunni. í
annarri hendi bar hann svipu, lyfti henni upp, leit
fast á dæluna, eins og hann væri að skipa henni að
vera nú alveg kyrr, og tók að flengja dæluna, og
hann flengdi þangað til, að hann gat ekki flengt
hana meir.
Þá brosti hann, seildist eftir handfanginu á dæl-
unni og — þá kom mikið af óhreinni, saurugri,
svartri leðju yfir fallegu, fáguðu stígvélin hans og
fallegu hnappana hans. Allar konurnar hrópuðu:
„Ó, hamingjan góða! Ó!“ Litli Tumi Brown gleymdi
alveg tannverknum og hrópaði til lögreglumanns-
ins: „Jæja, P. C. Coppem!“ Síðan faldi hann sig á
bak við hina gildvöxnu frú Robinson. Lögreglu-
maðurinn hvessti augun á frú Robinson, en sneri
svo til lögregluhússins til að gefa skýrslu, en leðjan
lak af honum.
Um kvöldið komu mennirnir aftur saman í smiðj-
unni til að ræða um þetta sorglega ástand. Járn-
smiðurinn stórvaxni hóf fyrstur máls.
„Vinir mínir,“ sagði hann, „það er hræðilegt,
sem hefir komið fyrir. Vatnsdælan í Pumpuþorpi
dælir ennþá engu öðru upp en óhreinni, saurugri,
svartri leðju. Hvað eigum við að gera.
Þeir töluðu allir í einu, en þögnuðu þó andar-
tak, þegar lítill maður stóð á fætur við borðsendann
og byrjaði að tala með skrækum rómi:
„Vinir mínir, ég á gamla bók heima,“ sagði hann,
„og í bókinni stendur: ,Hvernig getur nokkur látið
hreint koma frá óhreinu‘.“ Og hann settist niður.
Jafnskjótt sem hann var seztur — enginn gaf
auðvitað nokkurn gaum að því, sem hann sagði —
fóru þeir allir að tala í einu, unz framorðið var og
þeir urðu að fara heim til kvenna sinna.
„Það er allt í lagi,“ sögðu þeir konunum sínum.
„Við höfum ákveðið, hvað við eigum að gera.“
Næsta morgun söfnuðust allar konurnar saman
við dæluna, þær frú Robinson og frú Green, frú
Jones og frú Brown og allar hinar konurnar ásamt
Tuma litla Brown, sem enn blandaði saman tann-
verk og heimavinnu. Og hefðuð þið verið stödd þar
líka, hefðuð þið séð málarann í þorpinu, ljómandi
í hvítum fötum, koma gangandi að dælunni. í ann-
arri hendi bar hann tvær málningarkrúsir og í hinni
bar hann sérstakt hraðþurrkunar gull-lakk. I vösun-
um hafði hann eitthvað af sandpappír og eina eða
tvær dulur.
Ó, hvað dælan var falleg, þegar hann var búinn
að mála hana! Hún var blá neðst, síðan öll rauð,
og skaftið var málað með hraðþurrkunar lakkinu,
sem hr. Daub (Dob) hafði komið með, því að hann
vissi, hve mjög hann mundi langa til að reyna nýju
dæluna, eins og hann líka gerði. Hann gat varla
beðið eftir því, að gullið þornaði, en seildist í hand-
fangið og togaði, og yfir alla fallegu nýju málning-
una hans og yfir alla fallegu málarasvuntuna hans
skvettist mikið af óhreinni, saurugri, svartri leðju.
Þá hrópaði Tumi Brown: „Jæja, hr. Daub,“ um
leið og kafrjóður málarinn tók upp hálftómar krús-
irnar sínar og blauta málpenslana og fór heimleiðis.
Um kvöldið komu mennirnir aftur saman í smiðj-
unni til að ræða um þetta sorglega ástand. Járn-
smiðurinn hóf máls:
„Vinir mínir,“ sagði hann. „Það er hræðilegt,
sem hefir komið fyrir. Vatnsdælan í Pumpuþorpi
dælir engu upp, nema óhreinni, saurugri, svartri
leðju. Hvað eigum við að gera?“
Þeir töluðu allir í einu, en þögnuðu þó andartak,
þegar lítill maður stóð á fætur við borðsendann og
byrjaði að tala með skrækum rómi:
„Vinir mínir, ég á gamla bók heima,“ sagði hann,
„og í bókinni stendur: ,Hvernig getur nokkur látið
hreint koma frá óhreinu‘?“ og hann settist niður.
Jafnskjótt sem hann var seztur — enginn gaf auð-
vitað nokkurn gaum að því, sem hann sagði — fóru
þeir allir að tala í einu, unz framorðið var og þeir
fóru allir heim til kvenna sinna.
„Það er allt í lagi,“ sögðu þeir konunum sínum.
„Við vitum, hvað við eigum að gera.“
Næsta morgun söfnuðust svo allar frúrnar og kon-
urnar saman ásamt Tuma litla Brown, sem versnaði
heldur tannverkurinn vegna æsingsins. Og ef þið
hefðuð verið þarna líka, þá hefðuð þið séð hátíð-
lega sjón. Þarna kom hinn virðulegi sóknarprestur,
séra Ver Góður, klæddur hempu og rykkilíni, með
svartan prestahatt á höfði og bænabók. Hann nam