Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 56

56
N ORÐURLJ ÓSIÐ
HANS RAHMS
Eftir Corrie Ten Boom.
(Corrie Ten Boom er hollenzk að ætt. Um tíma á dögum
síðustu heimsstyrjaldar var hún í fangelsum og þrælabúð-
um Nazista í Þýzkalándi. Drottinn frelsaði hana dásamlega
úr öllum hættum, eins og saga þessi sýnir).
A dögum fangelsisvistar minnar í Hollandi ár.ið 1944
lifði ég skelfilega stund. Dómarinn, Hans Rahms, sem
hafði yfirheyrt mig, sýndi mér nokkur blöð, sem fundizt
höfðu í húsi mínu. Mér til skelfingar las ég nöfn, heimilis-
föng og upplýsingar, sem gátu le.itt bæði mig og einnig
fjölskyldu mina og vini í lífshættu. í undangengnum yfir-
heyrslum höfðum við fjölskylda mín getað vitnað um
dásamlega leiðbeiningu Drottins okkur til handa fyrir þess-
um manni, og við vissum, að hjarta hans hafði orðið
snortið. Hann vissi betur en v.ið, hve hættuleg þessi skjöl
voru. Allt í einu opnaði hann ofnhurðina og fleygði öllum
blöðunum í eldinn. Hvað ég varð glöð! Þegar ég sá logana
brenna þessi hættulegu blöð, var sem ég skildi í fyrsta sinni
merkingu orðanna í Kól. 2. 14.: „Hann afmáði skulda-
bréfið á móti oss, með ákvæðum þess, það sem stóð í
gegn oss, og hann tók það burt með því að negla það á
krossinn.“
Frá þeirri stundu hefi ég ásamt vinum mínum og fjöl-
skyldu beðið um afturhvarf þessa manns. Hann er góður
maður, en biblían gefur oss „góðar fréttir handa vondu
fólki." Sá, sem getur ekki séð sjálfan sig sem syndara, getur
ekki frelsazt. En aðeins heilagur Andi getur sannfært oss
um synd.
Hér um daginn hitti ég Hans Rahms aftur. Eg sagði við
hann: „Ef einhver hefir stolið 1000 ríkismörkum, hjálpar
það honum ekki, þótt hann geti sagt, að hann hafi verið
góður faðir börnum sínum, hafi hjálpað fátækum og að
hann hafi gert mörg önnur góð verk.“
„Nei, áreiðanlega ekki,“ samsinnti hann. „Þegar ein-
hver hefur stolið einu sinni, þá er hann þjófur lögum sam-
kvæmt og verður að taka út hegningu sína.“
„Munið þér eftir því, hvernig eitt sinn við yfirheyrzlu,
að þér fleygðuð hættulegum blöðum í eldinn?“
„Já, það var góðverk hjá mér.“
„Hans, það eru til blöð, sem yður eru hættuleg. Það eru
J)au, sem syndir yðar eru skráðar á. I hinum hinzta dómi
Guðs verða þessi skjöl lögð á borðið, og ég er hrædd um,
að tírni náðarinnar verði þá liðinn. En þegar þér hafið í
þessu lífi játað syndir yðar fyrir Jesú, munuð þér fá að
reyna, að hann hefir neglt þær á krossinn til þess að veita
yður fyrirgefningu og hjálpræði.
Páll hefur sagt í Kól. 2. 14. (þýðing Phillips). „Kristur
hefir algerlega þurrkað út fyrirdæmandi sönnun brotinna
laga og boðorða, sem alltaf hékk yfir höfðum vorum, og
hef.ir algerlega afmáð hana með því að negla hana yfir
'höfuð sjálfs sín á krossinum!“ Það, sem þér gerðuð í
þessari yfirheyrslu, er aðeins lítil mynd af því, sem Jesús
vill gera fyrir yður.“
Ég bað, að Drottinn vildi opna augu hans, og allt í einu
sagði hann:
„Já, ég veit af einni synd.“ Síðan kraup hann niður og
sagði: „Drottinn Jesús, ég er syndari, frelsa þú mig.“
Meðan við töluðum saman á eftir, sá hann fleiri syndir.
Hann nefndi þær, kom með þær til Drottins og fékk að
reyna, að „ef vér játum syndir vorar, þá er hann (Guð)
trúfastur og réttvís, svo að hann fyrirgefur oss syndirnar
og hreinsar oss af öllu ranglæti.“ (1. Jóh. 1. 9.).
Hvílík gleði er það, að vera frelsaður frá synd!
Ég hefi aldrei séð Hans Rahms svo hamingjusaman.
Hann sagði við mig: „Mig langar til að rita ævisögu mína,
og ég ætla að byrja á því, sem gerðist í dag, þegar ég varð
syndari, en frelsaður syndari."
I tuttugu ár höfðum við beðið fyrir Hans, og nú er
svarið komið við bænum okkar.
Biður þú um frelsun einhvers syndara, ef til vill sonar
þíns eða dóttur? Haltu áfram. Treystu Drottni. Myllur
Guðs mala seint, en öruggt.
Það er oss mikil gleði að mega vita, að Jesús er sigur-
vegarinn. Og vér stöndum sigursins megin með honum.
(Þýtt úr „It’s Harvest-Time.“)
.. ——-x-----------
Var hann góður andlegur leiðtogi?
Prédikari nokkur var að prédika í borg í Bandaríkjun-
um, þar sem mikið var um kenningar Alsælutrúarmanna.
En hún er á þá leið (sbr. Eilífðin og ábyrgð vor), að all-
ir menn verði sáluhólpnir, alveg sama hvernig svo þeir
hafi breytt. Prédikari, sem flutti þá kenningu, kom að
hlusta með það markmið, að standa gegn boðskap hins.
Hann var mjög reiður, meðan hann hlýddi á ræðuna.
Henni var ekki fyrr lokið en hann skoraði á prédikarann
að verja mál sitt.
Orðið var nokkuð áliðið, svo að prédikarinn hafnaði
reglulegum kappræðum um málið, en stakk upp á því, að
þeir skyldu spyrja hvorn annan þriggja spurninga, og
skyldu verða gefin hrein, ákveð.in svör við þeim. Þetta
var samþykkt og alsælutrúarmaðurinn spurði fyrst. ,
Prédikarinn svaraði skjótt spurningum hans, og síðan
kom röðin að honum. Fyrsta spurning hans var: „Hafið
þér um hönd heimilisguðrækni á heimili yðar?“ Þrumu-
lostinn og skelfdur v.issi hinn ekki, hvað hann átti að
segja. Loks spurði hann: „Hvað kemur þetta við sann-
indum trúar minnar?" „Mikið,“ svaraði prédikarinn. „Af
ávöxtum þeirra skuluð þér þekkja þá.“ “ Loksins varð
hann að játa það hreinlega, að þetta gerði hann ekki.
Þá kom önnur spurningin: „Þegar yður mislíkar dá-
lítið, notið þér þá ekki blótsyrði?“ Framhjá þessu varð
ekki flúið. Svara varð hann. Gagnslaust var að neita.
Hann játaði, að hann blótaði.
„Ég spyr ekki um fleira,“ sagði hinn guðrækni prédik-
ari. „Ég hefi fengið nóg.“ Hann sneri sér að söfnuðin-
um og mælti: „Ég býst við, að eins sé um ykkur. Þið þor-
ið ekki að trúa bænarlausum og blótandi leiðtoga fyrir
sálarheill ykkar.“ Allir sáu og fundu kraftinn, sem fylgdi
þessum rökræðum. Heil tylft af fyrirlestrum hefðu ekki
gert hálft gagn á við þetta. (Þýtt).