Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 60

60
NORÐURLJÓSIÐ
þitt er og skapað úr því framúrskarandi fegurð og heiður.
Hví þá ekki að láta hann taka við stjórninni?“
Eg er viss um, að verk náðar Guðs hélt daglega áfram í
hjarta hans. A föstudagskvöldum hélt ég guðræknistund
heima hjá mér. Um tylft manna tróð sér þar inn. James
fór að vera með. Er ég leit á hann, meðan stóð á samkom-
unni, skynjaði ég, að hann var undir miklum áhrifum frá
þeim, sem töluðu, og vitnisburði þeirra. Þeir reyndu ekki
að troða Guði upp á þá, sem viðstaddir voru. Látlaust og
rólega sögðu þeir frá, hvað Kristur hefði orðið þeim, frá
róttæku breytingunni, sem orðið hafði á líferni þeirra,
síðan þeir hétu honum hollustu. James lét sig sjaldan vanta
á þessa fundi eftir þetta.
Fáeinar vikur liðu. Eitt minnisstætt kvöld á samkom-
unni var maður að tala, sem átti spillta fortíð. Hann sagði
okkur, að lífið hefði öðlazt nýtt gildi, vegna þess að hann
hafði alveg gefið sig Kristi. Innihald lífsins var nýtt,
markmið þess og tilgangur. Hann hafði öðlazt frið og
gleði með því að trúa, fylgja og þjóna nýjum og elskuðum
Meistara sínum. Við biðum fáein andartök eftir því, að
annar tæki til máls. James reis hægt á fætur, andlit hans
var stíft af tilfinningu. Hann ræskti sig og dró djúpt and-
ann. Vitnisburður hans var stuttur, rafmagnaður af opin-
berun og einlægni. Hjarta hans sló í boðskap hans, sem
hann gaf sig á vald. Þetta var sem streymandi vorleysing
viðkvæmrar sálar, sem sakfelldi sjálfa sig. Hlífðarlaust
strýkti hann sjálfan sig fyrir vitvana heimsku sína. Þar
voru engar sjálfsafsakanir eða hálfgerðar felur. Hreinskiln-
islega, mjúklega, viðurkenndi hann sínar mörgu syndir
á liðnum árum, hugarkvalir og líkamskvalir, hugsanir sín-
ar um sjálfsmorð og heimsókn sína til mín.
„Ég lít yfir þá leið, sem ég er kominn,“ lauk hann máli
sínu, „og það hryggir mig að segja ykkur, að um mjög
langan tíma hefi ég verið viljugur þræll djöfulsins. Nú
ætla ég að vera ákafur þjónn Guðs. Mig langar til að læra
af honum. Þegar ég hefi nú, vinir mínir, sagt ykkur mikið
um sjálfan mig, gerið svo vel að vera svo góðir að biðja
fyrir mér. Frá þessu kvöldi geng ég fram til að þjóna Guði,
unz jarðlífsferð mín endar!“
Þetta var hrærandi vitnisburður, sem fyllti sálir áheyr-
enda hans með lotningu og þakklæti. Tilfinningar báru
svo ofurliði þá, sem viðstaddir voru, að enginn sagði orð.
Við fundum allir, að við höfðum komið í hinn æðsta him-
in. Indæl, gagntakandi tilfinning um frið, heilagleik, hvíld
og sælu bjó sér stað djúpt í hverju hjarta.
Frá þeim tíma varð vinur minn, James, siðferðislegur
og andlegur risi. Guð var sá, sem kom samræmi í líf hans.
Hann sýndi daglega sjálfur í hugsunum, orðum og athöfn-
um, að hann var á valdi Guðs. Fýsnalífernið gamla féll af
honum eins og laus flík. Honum varð jafneðlilegt að tala
um nýja trú sína á Krist eins og manni er að tala um tóm-
stundaiðju sína. Allt, sem hann snerti við: starf, lestur,
vinnufélagar, ritstörf — allt var nú samtengt nálægð Guðs
í daglegu lífi hans.
Kvöld nokkurt kom hann óvænt heim til mín. Hann kom
með þunga ferðatösku.
„Ég varð að koma.“ sagði hann brosandi. „Ég hefi
komið með gamlar vörur djöfulsins með mér. Þar sem ég
bý í leiguíbúð, gat ég ekki brennt þær í miðstöðinni. Mætti
ég gera bál úr þeim hérna neðst í garðinum?“ Þar tæmdi
hann töskuna í stóra hrúgu af g.innandi, amerískum og
enskum kyn-tímaritum, ósiðlegum bókum og nektarmynd-
um af körlum og konum.
„Sjáðu,“ sagði hann, „daglegan eiturmat minn í mörg
ár. Ég nærði huga minn, heila og sál á þessum óheilnæmu
skólpræsa ritum. Furðar þig á, að ég varð að kynsjúku,
mannlegu dýri, missti nærri því vitsmuni mína og hugsaði
um að fyrirfara mér?“
Ég hellti dálitlu af steinolíu yfir þessa hrúgu af saurugu
prentuðu máli. Það varð senn að rauðglóandi ösku. Við
gengum báðir að kvöldverði með þeirri ánægjutilfinning,
að við hefðum gert okkar gagnlega góðverk þann daginn.
Það, sem eftir var af tíma mínum á ameríska prestssetr-
inu, varð James náinn trúnaðarmaður minn og vinur. A
andliti hans speglaðist sv.ipur líkur Kristi. Innra ljós skein
af því, og áhrifamikill göfugleikur streymdi út frá honum
öllum. Ég vissi, að hann hafði öðlazt vígslu gegnumstungnu
handanna. Eg athugaði hann stöðugt og fékk mikinn styrk
frá krafti hins kristilega eðlisfars hans. Þakklátur var ég
mér þess meðvitandi, að ég var í nánd við undursamlegt
kraftaverk, kraftaverk, sem minn elskaði Drottinn hafði
gert, kraftaverk með gerbreytt líf, sem birti Krist.
Ekki var auðvelt að kveðjast. Innilega fólum við hvorn
annan með bæn í öruggar föðurhendur Guðs.
„Séra,“ sagði hann þýðum rómi og leit á mig, en andlit
hans Ijómaði, „sjónum mínum er nú beint að æðri hlutum,
en ekki lengur að hlutum, sem heyra sorpræsinu til. „Ég
þekki nú styrkjandi merkingu orða Drottins: „Ég er upp-
risan og lífið.“ Ég hefi verið reistur upp, það veizt þú.
Drottinn minn og Guð minn!“
Meðan lestin þaut í áttina til New York, hugsaði ég mikið
um þann söfnuð gæfusnauðra manna, sem ég mund,i senn
ávarpa í Bowery trúboðinu fræga í New York. Margir
þeirra mundu verða aumustu fýsnaþrælar, eins og minn
kæri félagi, James, hafði verið. Mér var mjög í hug að
segja þeim frá guðlega kraftinum, sem allra fyrst sigraði
kynfýsnir hans og útþurrkaði þær kröftuglega og algerlega
síðar. Ég ætlaði svo að sárbiðja þá, að leyfa mér að kynna
þá Honum, sem gæti, ef þeir v.ildu leyfa honum að gera
það, frelsað þá úr þrældómi fýsna holdsins og leitt þá inn
í dýrðarfrelsi barna Guðs. (Endir).
(Þýtt úr: „They Escaped from Hell“. Þýtt með leyfi út-
gefanda: Arthur James Ltd., The Drift, Evesham, Worcs,
England. Ofurlítið styt.t).
II. „VILLIZT EKKI".
Varla fer hjá því, að framanskráð saga verði til þess, að
margs konar hugsanir vakni hjá þeim, sem lesa hana.
Meðal þess, sem í hugann kemur, hlýtur að verða „Hvernig
er ástatt hér á landi? Erum við í nokkurri hættu, að slík
saga geti gerzt hér, að nektarmyndir og saurlífissögur geti
gerspillt unglingum?“
Hver, sem kemur í flestar venjulegar bókabúðir, getur
fljótt gengið úr skugga um það, að hér á landi er gefinn