Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 66

66
NORÐURLJÓSIÐ
Þá kom síðasta bréfið. Hún sagði mér, að hún væri að
flytja með fjölskyldu sinni í annað ríki.
„Eg mun ekki skrifa yður oftar,“ sagði hún, „en munið,
að ég mun hlusta á hverjum degi. Eg lifi aðeins fyrir
útvarpsþættina yðar, þó að ég hafi aldrei séð yður. Ef ég
aðeins hefði þorað að koma á samkomu.“
Þá bætti hún spurningu við, sem tilefni gaf til þessa
kafla: „Hefir nokkur verið sannarlega frelsaður frá eit-
urlyfjanautn á samkomum yðar?“
Sem svar við spurningu hennar set ég hér söguna af
Rósu alveg eins og hún gerðist í veruleikanum. Hið eina,
sem ekki er staðreyndum samkvæmt, er nafnið hennar.
Það var kraftaverkaguðsþjónusta síðdegis einn föstu-
dag. Skyndilega varð ég vör við, að ung stúlka var að
koma aftast úr áheyrendasalnum. Hún gekk fyrst hægt, en
er hún hafði gengið ákveðinn spöl, nærri hljóp hún.
Þar sem ég bjóst ekki við þessu, stóð ég og horfði á
ungu stúlkuna og velti fyrir mér, hvað hún ætlaði að
gera og hver væri orsök þess.
Þegar hún kom að framþrepunum, sem liggja upp á
ræðupallinn, þá í stað þess að ganga upp þau, féll hún
á kné og virtist ekki vita af öðrum í áheyrendasalnum;
hún vissi ekki heldur af nálægð minni. Hún huldi andlit-
ið í höndum sér og fór að snökta, unz allur líkami henn-
ar skalf af geðshræringu. Tárin runnu niður hvarma henn-
ar og hrundu á þrepin fyrir framan hana. Meðan ég lifi,
gleymi ég aldrei þessari sjón, því að hafi ég nokkru sinni
séð iðrandi sál, hafi ég nokkru sinni verið vottur að virki-
legri einlægni, hafi ég nokkru sinni séð örvœntingu, þá var
það á þessari stundu.
Ég gekk hægt þangað, sem hún kraup, og við krupum
saman. A því andartaki fann ég, að sérhvert orð, sem ég
kynni að segja, væri óþarft, því að hún hafði þegar náð
sambandi við Guð. Með viðkvæmni lagði ég arminn yfir
herðar hennar og sagði hljóðlega: „Hvað langar þig til,
að Jesús geri fyrir þig?“ Spurningu minni var svarað með
aðeins einu orði: „Eitur!“ Annað sagði hún ekki.
Hvorug okkar vissi af því, að nokkurir aðrir væru ná-
lægir okkur, og á þessu andartaki var Jesús sjálfur orð-
inn svo raunverulegur, eins og við þyrftum aðeins að rétta
fram höndina og snerta hann. Þá sagði ég blíðlega við
hana: „Við vitum báðar, að Jesús getur gert allt.“ Hún
svaraði: „Þess vegna er ég hér.“
Ég sagði við hana: „Ég skal biðja einfaldrar bænar, og
þú tekur hana upp eftir mér, og þegar þú biður þessi orð,
láttu þau vera hjartans meiningu þína.“
„Kæri Jesús, ég játa, að ég er syndari,“ og hún endur-
tók orðin eftir mér.
„Ég varpa mér alveg upp á miskunn þína, — gerðu svo
vel að hjálpa mér! Ég gef þér sjálfa mig algerlega. Taktu
í burtu þessa löngun í eitur, taktu hana burt með sjálfum
rótum hennar.“ Hún endurtók hverja setningu greinilega
og með þeirri uppgjöf fyrir Guði, sem ekki varð misskilin.
Um það bil er hún mælti síðustu orð þessarar einföldu
bænar, var hún hætt að gráta; það var ekkert meira snökt,
engin meiri geðshræring, athöfninni var lokið, og við
báðar vissum það.
Þetta var alveg allt það, sem einhver nálægur hefði getað
séð eða heyrt. En athöfn hafði gerzt, sem himinninn allur
var vottur að, og ég trúi, að englarnir sjálfir hafi séð það,
sem gerðist, því að hin stærsta athöfn, sem mannleg vera
getur nokkru sinni reynt, hafði gerzt. Einmitt það, sem
Jesús dó til að gæti gerzt, hafði farið fram í líkama þess-
arar ungu stúlku. Hún hafði verið leyst, ekki aðeins frá
syndinni sjálfri, heldur einnig frá sjálfu iioW/' syndarinnar.
Ég er alveg viss um, að þetta allt tók ekki meira en fimm
mínútur, og með svarta augnaháralitinn smurðan á and-
litið stóð hún og leit út eins og engill. Skyndilega og ósjálf-
rátt hló ég og sagði: „Þú lítur út eins og allt önnur mann-
eskja.“ Og jafn ósjálfrátt svaraði hún: „Ég er allt önnur
manneskj a! “
Með fullvissu, með trausti, með þekkingu á fyrirgefn-
ingu syndanna og með fullum skilningi á lausn liennar
stóð ég upp og horfði á hana, þegar hún gekk aftur fram
ganginn og upp til sætis síns á loftsvölunum, en þaðan
hafði hún komið.
Við héldum áfram með kraftaverka samkomuna. Lítið
vissi ég um söguna, sem var á bak við þessa undursamlegu
reynslu; lítið vissi ég um það, að þarna á þessari stundu
hafði kropið niður ung stúlka, sem verið hafði í öllum
sjúkrahúsum í Pittsburgh nema einu. Hún hafði auk þess
verið nokkrum sinnum í hverju sjúkrahúsi. Einnig hafði
hún verið lögð í Mayview ríkissjúkrahúsið nálægt Pitts-
burgh, þar sem hún hafði verið til lækninga í nærr.i því ár.
Árin tíu, sem hún var á valdi eiturlyfjanna, höfðu verið
lifandi martröð. Hún vildi hætta, en hafði engan kraft til
þess, jafnvel ekki með allri þeirri læknishjálp, sem hún
fékk. I sérhvert skipti, sem hún fór í sjúkrahús, kom hún
þar með fullum skilningi læknisins á eiturlyfjanautn henn-
ar, og Guð veit, að læknarnir gerðu allt, sem mönnum er
mögulegt, til að standa með henni og hjálpa henni.
Þetta byrjaði allt svo sakleysislega. Hún fékk kvef, sem
vildi ekki batna. Vinstúlka hennar, sem hafði heyrt hana
hósta, sagði: „Ég hef eitthvað, sem stöðva mun undir eins
í þér hóstann.“
Hún rétti henni Iítið glas með lyfi. Þetta var upphafið.
Þetta „eitthvað" var þrungið af deyfilyfi. Það bætti
hóstann og sefaði taugarnar, svo að hún fékk meira frá
vinstúlku sinni. En þegar það var búið, fann Rósa, að hún
var orðin blýföst á „önglinum.“ Næstu tíu árin var hún
svo eituræta.
Rósa var ung og ógift, en hún missti brátt ágæta stöðu,
sem hún hafði, vegna „taugaveiklunar“ og óáreiðanleika.
Framan af nautnartímanum reyndi hún að vinna, því að
hún þarfnaðist peninganna til að kaupa eiturlyfin. En þótt
hún fengi allmargar stöður, gat hún engri þeirra haldið,
nema í fáeinar vikur. Loksins gafst hún upp á því að reyna
að vinna, yfirgaf veruleikann algerlega og eyddi talsvert
miklu af tíma sínum innilokuð í herbergi sínu.
Hvort sem Rósa vann eða ekki, tókst henni samt alltaf
einhvern veginn að ná í peninga, eins og allir eiturlyfja
neytendur gera, fyrir lyfin. Og eins og allar eiturætur
sveifst hún einskis til að ná í þá, krækti oft í peninga úr
buddunni hennar frænku sinnar, meðan hún svaf.