Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 67

NORÐURLJÓSIÐ
67
Læknir hennar innritaði hana í hæli tvisvar sinnum, en
þar sem fjölskylda hennar hafði ekki formlega gert það,
var henni frjálst að fara, þegar hún vildi, og í bæði skiptin
-,,vildi“ hún það eftir fáeina daga. Vegna stöðu fjölskyldu
hennar í þjóðfélaginu og vina fjölskyldunnar, var hún
aldrei formlega innr.ituð í stofnanirnar.
Astand hennar fór versnandi á allan hátt. Hún gat ekki
etið og léttist um nálega 15 kg. Hún hafði dregið sig svo í
hlé frá heiminum, að hún neitaði að vera með fólki úr
fjölskyldu sinni, sem vissi, hvað var að henni og reyndi
að hlífa henni og vernda hana.
Samkvæmt hvatningu læknisins átti að setja hana í hæli
i þriðja sinn. I þetta skipti átti það að vera með formlegu
samþykki fjölskyldu hennar, og þá yrði henni ekki leyft
að fara, unz hún hefði fullnað tímann, sem læknismeð-
ferðin tók.
Skjölin voru tilbúin og biðu aðeins undirskriftar lækna.
Þó átti að flytja hana tafarlaust næsta morgun í hælið.
Síðdegis daginn óður en hún skyldi flutt, kom hún á
samkomuna. Hún vissi fullvel, að Guð var síðasta vonin,
eini vonargeislinn, sem eftir var, áður en hún yrði lögð
inn sem eituræta. Þess vegna var örvænting hennar svo
mikil. Það var um líf eða dauða að tefla fyrir hana, þegar
hún gekk inn ganginn í samkomusalnum og kraup v,ið
neðsta þrepið. Þetta var ástæðan, að hún gaf fólkinu engan
gaum, því að Jesús var eina vonin hennar, og brygðist
hann, þá var ekkert eftir.
Guð sá það, sem engin mannleg vera gat séð: Einlægni
hennar, fúsleika, uppgjöf hennar og þrá, þar sem hver
frumeind í líkama hennar hrópaði til hans um hjálp og
lausn.
„Eins og faðirinn er börnunum líknsamur, svo er Drott-
inn líknsamur þeim, sem óttast hann.“
Læknirinn var ráðþrota á svipinn, og spurði síðan:
,,Þér eigið við, að hún hafi engin einkenni þess, að eitrið
hafi verið tekið af henni? Engin?“
„Það gerist eitthvað skrýtið í þessum samkomusal! Eg
hefi sjúkling, sem hafði verið illa farinn áfengissjúklingur
árum saman, og hann losnaði svona á svipstundu líka.
Ég býst við, að útkoman úr þessu verði sú, að Guð geti
gert allt.“
Þegar lækninum í hælinu hafði verið tilkynnt, hvað
hafði komið fyrir, varð hann sem steini lostinn. „Þetta er
hið furðulegasta, sem ég hefi nokkru sinni heyrt,“ sagði
hann, og bætti svo hrakspá v.ið: „En hún kemur aftur.“
Þetta var fyrir fimm árum, og Rósa hefir ekki „komið
aftur“. Hún hefir átt frjálsan aðgang að deyfilyfjum í
sjúkrahúsi, meðan hún vann þar um tíma. Hún hafði ekki
minnsta áhuga fyrir þeim, hvað þá, að þau freistuðu
hennar.
Það var stund mikillar geðshræringar og dýpsta þakk-
lætis, þegar ég fékk bréf frá öldungadeildarþingmanni í
ríkinu, sem er gamall og kær vinur fjölskyldu Rósu, því
að það bréf kom algerlega óvænt. Það stóð meðal annars í
því: „Sem tákn um þakkargerð til Hans fyrir kraftaverks
lækningu Rósu, viljið þér þiggja þessa biblíu, sem var
notuð, er ég sór embættiseið minn?“
SKÖPUN EÐA ÞRÓUN?
GREIN HANDA ÆSKUFÓLKI.
„ „Hver hefir skapað þig, skinnið mitt?“
ein skólans léttasta spurning var,
og fá voru til svo fráleit börn,
að fyndu ]iau ei hið gilda svar.
„Hver hefir skapað þig, skinnið mitt?“
Nú skorast á ykkur, vitringar
og lærdómsgarpar, að leysa úr.
Þið leitið, — en finnið ekkert svar.“
(Jakob Thorarensen).
„Hvernig varð allt til?“ spurði Árni. Bjarni varð fyrir
svörum:
„Svörin eru ólík. Sumir segja: „Guð skapaði allt. Biblí-
an segir það.“ Aðrir segja: „Allt varð til af sjálfu sér, það
þróaðist. Lærðu mennirnir segja það.“ “
„Ég er með því, að Guð hafi skapað allt,“ sagði Árni,
„mér er ekki hægt að skilja, að jörðin okkar og allt, sem
á henni er, hafi orðið til af sjálfu sér.“
„Mér er ekki heldur hægt að skilj a,“ svaraði Bjarni,
„að lærðu mennirnir segi það ekki satt, að allt, allar lif-
andi verur, á jörðinni hafi þróazt.“
„Heldur þú, að allir lærðir menn trúi þessu?“
„Það er ég viss um,“ svaraði Bjarni. „Þetta er kennt í
skólanum. Heldur þú, að kennararnir viti ekki, hvort það
er satt eða ósatt, sem þeir eru að kenna okkur?“
„Kennararnir vita ekkert nema það, sem þeim hefir
verið kennt,“ svaraði Árni, „og svo það, sem þeir hafa
lesið. Þetta minnir mig á það, að ég þekki mann, sem fær
mikið af útlendum blöðum og bókum. Ég ætla að spyrja
hann um það, hvort allir lærðir menn trúi á þessa þróun.“
„Jæja, ég er viss um, að allir lærðir menn trúa á þróun,
en ekki sköpunina, sem biblían talar um,“ svaraði Bjarni.
„En láttu mig heyra, hvað þessi náungi segir.“
Nokkrum dögum seinna sjást þeir aftur. Þá segir Árni
og er dálítið hróðugur:
„Ég er búinn að fá að vita, að það er langt frá því, að
allir lærð.ir menn nú á dögum trúi á þessa þróun. Vinur
minn sýndi mér bæði blöð og bækur, sem eru alveg á
móti þróun.“
„Það hlýtur að vera eintóm vitleysa,“ svaraði Bjarni.
„Þeir, sem svona skrifa, eru menn, sem ekkert vita.“
„Vertu ekki svona viss um það. Veiztu, að það er stofn-
un í Lundi í Svíþjóð, sem kallast „Grasafræði-stofnunin.“
Nýlega er dáinn maður, sem hét Herbert Nilsson, og hann
var forstjóri hennar. Hann starfaði að grasafræðirann-
sóknum í 30 ár. Hann hlýtur að hafa vitað eitthvað um
grasafræði. Þá gaf hann út bók um rannsóknir sínar, og
hún er 1130 blaðsíður. Eftir að hafa skýrt frá rannsókn-
um sínum, spyr hann:
„Hefir þróun raunverulega átt sér stað? Eru sannanir
fyrir því, að hún hafi átt sér stað, verjandi? Eftir að