Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 71

NORÐURLJÓSIÐ
71
Svo þrungin af krafti heilags Anda voru bein Elísa, aS
lífgandi kraftur var geymdur í þeim, nægur til að lífga
þennan látna þann.
Það fara engar aðrar sögur af þessum manni. Hann er
líkur póstinum eða bréfberanum, sem aðeins einu sinni á
ævinni færir þér bréf, sem gerbreytir öllum örlögum þín-
umum. Hann er settur hér með boðskap handa þér og mér.
Mér skilst, að sá boðskapur sé meðal annars þessi: Fólk,
sem lifir helgað Guði, fólk, sem fyllist heilögum Anda, fólk,
sem klæðzt hefir krafti Guðs, það lætur blessun eftir sig,
er lifir í minningu þess og verkum, þótt það sjálft sé horfið.
Abel er dæmi slíkra manna. Nafn hans stendur efst á
skrá þeirra, sem fyrr á tíðum fengu góðan vitnsburð fyrir
trú sína. Fyrir trúna talar hann enn, þótt dauður sé.
(Hebr. 11. 2.-4.).
Sagan hans Elísa geymir einnig annan boðskap handa
okkur. Þegar hann lífgaði látna sveininn, fór hann þannig
að: Hann „lokaði dyrunum að þeim báðum og bað til
Drottins. Síðan steig hann upp í og lagðist yfir sveininn,
lagði sinn munn yfir hans munn, sín augu yfir hans augu
og sínar hendur yfir hans hendur og beygði sig yfir hann;
hitnaði þá líkami sveinsins. Þá kom hann aftur, gekk einu
sinni aftur og fram um húsið, fór síðan upp og beygði sig
yfir hann; þá hnerraði sveinninn sjö sinnum; því næst
lauk sveinninn upp augunum.“ (2 Kon. 4. 33.—35.).
Við veitum því athygli, hve mikla fyrirhöfn það kostaði
Elísa að lífga þennan dreng. Og við veitum því einnig at-
hygli, að maðurinn dáni lifnaði þegar í stað, er hann snart
bein hans. Er nokkuð unnt að læra af þessu?
Er ekki unnt að spyrja: Var það nærri ofraun fyrir trú
Elísa að lífga drenginn dána? Eða kaus Guð að láta þjón
sinn þurfa að bíða eftir árangri? Gat sú aðferð, sem Elísa
beitti, verið til að gefa okkur fyr.irmynd, sem viljum leiða
börnin til trúar á Krist og lífsins í honum. Athugum skrefin
hvert á eftir öðru.
1. Bæn, hann bað til Drottins. Við eigum að biðja fyrir
börnunum, ef við viljum vinna þau fyrir Krist.
2. Lagði sinn munn yfir hans munn. Við kennum þeim
bænir, leggjum þeim orð í munn.
3. Elía lagði sín augu yfir hans augu. Við verðum að sjá
og skilja, hvernig börnin líta á hlutina, sjá þeirra sjónar-
mið, og einnig að kenna þeim að sjá með okkar augum,
líta á málin frá sjónarmiði hins fullorðna manns.
4. Hann lagði hendur sínar yfir hendur sveinsins. Við
eigum að kenna börnunum að vinna, leiðbeina þeim í at-
höfnum þeirra, kenna þeim að gera það, sem er gott og
réft.
5. Þegar ekkert af þessu nægði til að gera meira en hita
líkama sveinsins, þá beygði hann sig seinast yfir hann.
Við þurfum einnig að lúta niður að barninu, tala þannig
við þau um frelsarann, að þau geti skilið okkur. Þau verða
að finna, að okkur er annt um það, að þau geti lært að
þekkja og elska Drottin Jesúm Krist.
Þetta er það, sem mest liggur í augum uppi í þessari
sögu. Þetta er allt gott, það sem það nær. En öll er fyrir-
höfnin til einskis, ef kraftur Guðs gefur ekki lífið. Þess
vegna verðum við að reiða okkur á, að Guð vill vera í
verki með okkur. En það er ekkert líf í okkur sjálfum án
Guðs, ekki fremur en verið mundi hafa í beinum Elísa, án
kraftar heilags Anda. Það var kraftur hans, sem gerði
kraftaverkið. Það var Guð, sem lífgaði hinn dána, er hann
snerti þessi heilögu bein Guðs helgaða, Anda-fyllta manns.
Vantraust okkar á blessun Guðs með viðleitni okkar að
vinna aðra fyrir Krist, getur tafið eða hindrað mátt Guðs.
Við erum ekki nægilega helguð Guði, ekki búin nægilega
að læra, að líta af okkur sjálfum, okkar verki, en horfa
aðeins á Guð.
Ef beinin hans Elísa hefðu getað hugsað og rökrætt,
mundu þau hafa sagt: „Það er ekkert gagn að okkur lengur.
Við erum aðeins bein dáins manns.“ Eigi að síður notaði
Guð þau til að sýna, að bæn Elísa um tvöfaldan skammt
af andagift Elía, hafði ver.ið heyrð. Einn mann hafði Elía
reist upp frá dauðum. Tveir voru vaktir upp frá dauðum
vegna kraftar Guðs með Elísa lífs og liðnum.
Óeigingjörn bæn um andlega blessun, fær svar. Við eig-
um mikinn Guð, biðjum því stórra bæna. S. G. J.
--------x-------
GÓÐ FYRIRMYND
Það er ein af indælustu minningum bernsku minnar, að
fjölskyldan öll fór alltaf saman í sunnudagaskóla. Allir
fóru til morgunguðsþjónustu á sunnudögum, allir sóttu
kvöldsamkomuna á sunnudögum, allir fóru á bænasam-
komuna, og allir sóttu vakningar samkomurnar. Aldrei
spurði nokkur að því heima, hvort einhver annar ætlaði
að fara í sunnudagaskólann eða til kirkjuguðsþjónustu.
Pabbi sá um þetta mál, og það var fyrirfram ákveðið mál,
að allir væru komnir nógu snemma í sunnudagaskólann.
Það var sjálfsagður hlutur, að allir hefðu sunnudagaskóla
námskaflann tilbúinn, að fórnin (gjöfin) væri við hönd-
ina, skórnir burstaðir og hárið greitt og verið væri í
„sunnudags fötunum.“ Aldrei var nokkur heima til að
elda miðdegismatinn, hvort sem gestir voru komnir eða
ekki. Enginn var nokkru sinni heima með litlu börnin, því
að börnin voru alltaf borin til kirkjunnar. Aldrei lá svo
mikið á nokkru við búskapinn, hvort heldur var að gefa
skepnunum, vinna að uppskeru, slátrun eða niðursuðu,
að það héldi nokkrum í okkar húsi í burtu frá húsi Guðs,
þegar tíminn var kominn að vera þar. Faðir minn sá um
þetta. Hann var andlegt höfuð heimilisins jafnt sem fyr.ir-
vinna þess í tímanlegum efnum.
Þýtt úr bókinni „The Home“ (Heimilið) eftir dr. John
R. Rice, bls. 92).
Hvað varð svo úr þessum börnum, sem fengu svona
uppeldi? Minnsta kosti þrír af bræðrunum urðu prédik-
arar, og af þeim er dr. John einn af mestu áhrifamönnum
kristninnar í Bandaríkjunum. Hann er talinn eiga mátt-
ugasta pennann af öllum núlifandi kristnum mönnum þar
í landi, því að hann hefir ritað fjölda bóka, og þar kennir
engrar hálfvelgju. Hreinskilnislega og afdráttarlaust boðar
hann sannleikann, eins og hann blasir við honum af blöð-
um heilagrar ritningar. „Ég heiðra þá, sem mig heiðra,“
segir Drottinn.