Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 83

NORÐURLJÓSIÐ
83
í og frelsaði hann. Þá fór hann að lesa guðfræði, las hana
vestan hafs og einnig í Þýzkalandi. Þegar hann kom vestur
aftur, gerðist hann prestur. Eftir nokkur ár fór honum að
verða ljóst, að Postulasagan segir frá, hvernig menn urðu
klæddir krafti frá hæðum. Hann leitaði þessarar íklæð-
ingar kraftarins og öðlaðist hana. Arangurinn varð um-
breytt líf og gerbreytt þjónusta. Þessi maður var dr. R. A.
Torrey, sem vann hundruð þúsunda manna til trúar á
Krist.
D. L. Moody leiddi meðal annarra til Krists dr. J. Wilbur
Chapman. Hann var síðar kjörinn af Moody sem vara-
forseti Moody biblíuskólans. Dr. Chapman helgaði sig
Guði, fór í bæn til Guðs og sagði í trú: „Faðir minn, ég
tek nú hjá þér fyllingu heilags Anda.“ Þetta gerbreytti
starfi hans og þjónustu, því að Guð veitti honum bæn hans.
Hann segir frá því, að í söfnuði hans var maður, alger-
lega ómenntaður, sem talaði hræðilega bjagaða ensku. Eitt
sinn kom dr. Chapman að þessurn manni, þar sem hann
var að biðja og heyrði hann segja: „Ó, Drottinn, taktu alla
synd frá mér. Kenndu mér, hvað það er, sem hindrar komu
þína. Ég vil sleppa öllu. Kom þú, heilagi Andi, kom þú og
tak mig til eignar, (tak mig á þitt vald), og hjálpaðu mér
til að vinna menn.“ Guð gaf honum það, sem hann beidd-
ist. Eftir þrjú ár hafði þessi alólærði maður leitt meira en
hundrað menn til Jesú.
Dr. John R. Rice, prédikari meðal Baptista í Bandaríkj-
unum, vildi ekki leggja út á starfsbraut sína, nema hafa
áður íklæðzt kraftinum frá hæðum. Hann vildi vinna sálir
fyrir Krist. Guð gaf honum það, sem hann þráði. Hann
hefir séð tugi þúsunda manna snúast til trúar á Drottin
Jesúm Krist vegna þeirrar þjónustu, sem Guð hefir gefið
honum.
Þannig mætti halda áfram að telja upp fjölda manna,
sem fengið hafa að reyna, að það er íklæðing kraftarins
frá hæðum, sem Guðs börn þarfnast, ef þau vilja vinna
sálir fyrir Krist.
Hver er þessi íklæðing kraftar frá hæðum? Raunveru-
lega sú, að maðurinn hættir að lifa sjálfum sér. „Sjálfur
lifi ég ekki framar, heldur lifir Kristur í mér,“ ritaði postul-
inn Páll. Þegar George Miiller frá Bristol var spurður eftir,
hver væri leyndardómur hins mikla ávaxtar lífs hans —
hann ól upp þúsundir munaðarlausra barna og leiddi þús-
undir manna til Krists og hafði með höndum umfangs-
mikið kristniboð — þá svaraði hann: „Það kom sá tími,
þegar George Muller dó.“ og þá beygði hann sig alveg
niður að gólfi. Með þessum orðum átti hann við, að hann
ætti ekkert markmið annað í lífinu en það, að lifa fyrir
Guð. Það var alger helgun, fúsleiki og ásetningur að gera
vilja Guðs, en þetta er skilyrðið fyrir ávaxtasömu lífi og
þj ónustu.
Það var, þegar ísraelsmaður var dauðadæmdur af högg-
ormsbiti, að hann vissi, að ekkert í eða hjá honum sjálf-
um gat bjargað honum. Eirormurinn á stönginni, fyrirheit
Guðs um líf, ef horft væri á hann, það var eina vonin.
Þegar Guðs barn skilur, að það er ekkert í því sjálfu, að
holdið gagnar ekkert í þjónustu Guðs, þá er vonin eina
að mæna á Krist, að sjá, að í honum hefir Guð veitt oss
ALLT, sem heyrir til lífs og guðrækni. í KRISTI er fyll-
ingin, lcrafturinn, ávaxtasemin.
Guðs börn, eruð þið ánægð með það, sem Guð hefir
látið ykkur reyna, ánægð með frelsun ykkar, reynslu
ykkar, sæluríkar tilfinningar? Guð miskunni ykkur þá.
Sjáið þið ekki fólkið fyrir utan? Sjáið þið ekki, að ykkur
vantar kraft til að vinna það? „Þér munuð öðlast kraft, er
heilagur Andi kemur yfir yður, og þér munuð verða vottar
mínir!“ sagði Drottinn. Hvað svo sem við kunnum að vera
búin að fá mikið frá Drottni, vanti okkur kraftinn til að
vinna sálir, þá er hann til hjá Kristi og veitist fyrir heilagan
Anda hans. Við skulum horfa á Krist, deyja sjálfum okkur
til að lifa honum, líta til hans, að hann fylli okkur Anda
sínum, svo að við fáum leyst af hendi hiutverk okkar hér
á jörð: Að vegsama Föðurinn með því að bera mikinn
ávöxt og verða lœrisveinar Krists. (Jóh. 15. 9.) Sem læri-
sveinum hans ber okkur að breyta eins og hann breytti:
Biðja, lesa Guðs orð, flytja það, lifa fyrir aðra, -— ekki
okkur sjálf —, vera fyllt heilögum Anda og klædd krafti
hans (Post. 10. 38.) með eitt markmið fyrir augum: Að
gera Guð dýrlegan. S. G. J.
---------x---------
Jóhannes 3. 16. nær til fófróðra manna
Periyannan vann sem burðarkarl á indverskum teræktar-
garði. Hann lærði að þekkja Krist sem frelsara sinn. Hann
var spurður af einum forstjóranum, sem var kristinn,
hvernig hann hefði orðið kristinn, þar sem hann kunni
hvorki að lesa né skrifa. „Ég fer í kvöldskólann rneð syni
mínum, Mukkan,“ svaraði hann, „og kvöld nokkurt heyrði
ég hann lesa Jóhannes 3. 16 og endurtaka það þó nokkrum
sinnum.“ Periyannan háttaði um kvöldið og hugsaði um
þau dásamlegu orð, sem liann hafði heyrt. Hann ályktaði
með sjálfum sér, að hann væri einn af þeim, sem eru heim-
urinn, og þess vegna elskaði Guð hann svo mikið sem það,
að gefa son sinn honum til hjálpræðis. Hann hélt áfram:
„Ég trúi á Jesúm, og ég hefi eilíft líf, svo að ég verð að játa
trú mína ásamt með öðrum kristnum mönnum.“
Síðar var hann skírður ásamt fjölskyldu sinni. Bróðir
hans trylltist af bræði og fékk nokkra burðarkarla til að
kveikja bál framan við skurðgoðahofið nálægt bygging-
unni, þar sem Periyannan bjó. Síðan kallaði hann á flokk
sinn og lét hann fleygja bróður sínum og Mukkan, syni
hans, á bálið, en þeir sluppu lítið brenndir. Eftir skínandi,
kristið trúarlíf í aðeins fimm ár, kallaði Guð hann heim
til sín. Hann var dásamlegt sigurmerki Guðs náðar fyrir
Jóhannes 3. 16. (Þýtt.)
Hvernig hljóðar svo þessi markverða ritningargrein?
Hún er þannig: „Því að svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf son sinn eingetinn, til þess að hver, se n á hann trúir,
glatist ekki. heldur hafi eilíft líf.“
Það verður ekki opinbert fyrri en í eilífðinni, hve margir
menn hafa fundið Krist og með honum frið og sælu krist-
innar trúar, af því að þeir lásu eða heyrðu þennan kjarna
kristindómsins. Verður þú á meðal þeirra?