Norðurljósið - 01.01.1967, Blaðsíða 101

NORÐURLJÓSIÐ
101
Með skjálfandi röddu hóf ég upp „Faðir vor.“ Þá greip þessa
á'heyrendur mína slíkt æði, að þeir þutu yfir bekkina og hver
yfir annan til að komast að mér til að tæta mig í sundur.
Þá dundi högg á dyrnar, sem opnuðust lítið eitt um leið.
Nafn mitt var kallað og mér sagt að koma út. Meðan þetta gerð-
ist, datt allt í dúnalogn inni.
Eg flýtti mér út um dyrnar, alls hugar feginn. Utan við dyrnar
stóð ungur maður eða engill. Þótti mér hann heita Guðmundur.
Hann greip í hönd mér og leiddi mig. Yið Vorum staddir niðri
í jörðinni í myrkri. Gengum við eftir göngum um langa hríð,
en þau lágu alltaf upp á við.
Allt í einu stóðum við uppi á jörðinni. Bjart var í veðri.
Landslagi var svipað farið og á sunnanverðri Holtavörðuheiði,
sunnan við hæðirnar. Þangað hafði ég aldrei komið. Vegurinn,
sem við vorum staddir á þarna, var líkur gömlu ruðningsvegun-
um, grýttur nokkuð og hlykkjóttur.
Förunautur minn sagði mér, að þennan veg ætti ég að ganga
og halda mig á honum. Hann lægi til hinnar himnesku borgar.
Ég lofaði þessu. Þá skildi engillinn við mig.
Ég lagði þá af stað. En er ég hafði gengið veginn um stund,
sá ég, hvar spruttu mjög fögur blóm, þrjú saman, rétt við veg-
inn. Fór ég þá út af bonum til að athuga blómin. Vildi ég taka
þau og hafa þau með mér, en lét þau þó kyrr. Eftir það gekk ég
um stund utan vegarins, þar sem sléttara var. Gætti ég þess þó
vandlega, að fara ekki langt frá honum.
Loks vaknaði samvizkan. Ég sagði við sjálfan mig, að ég hefði
lofað að halda mig á þessum vegi. Gekk ég þá inn á hann aftur.
Rétt á eftir leit ég upp og skyggndist framfyrir mig. Sá ég þá í
nokkrum fjarska borgina himnesku, sem vegurinn lá til. Þóttist
ég sjá þar hvolfþak geysimikið, og var að sjá, að það væri allt
af gulli gert. Stafaði þaðan ljómi eða birta mikil. Ég horfði hrif-
inn á þetta, og þá vaknaði ég.
Draumur þessi var andleg ævisaga mín. Ég veit ekki til þess,
að nokkur þeirra drengja, sem voru þarna inni með mér, hafi
öðlazt frelsandi trú á Drottin Jesúm Krist, nema ég einn.
í annað sinn dreymdi mig, að ég þóttist staddur við rætur
tnikils fjalls. Lá vegur upp fjallið, en mjög var hann bugðóttur.
Eg var að byrja að ganga upp veginn. Bar þá svo til, að þar
var rauðhærður maður á rauðskjóttum hesti. Þótti mér þetta
vera nafni minn, Sæmundur fróði. Urðum við samferða upp