Norðurljósið - 01.01.1967, Blaðsíða 151

NORÐURLJ ÓSIÐ
151
Þannig fannst týnda kindin
Frásaga úr œvi J. N. Darby.
Saga þessi gerðist á írlandi fyrir mörgum árum. Darby hafði
verið beðinn að heimsækja pilt, sem lá fyrir dauðanum. Hann
segir þannig frá:
Eftir nálega klukkustundar erfiða göngu kom ég inn í lítinn
sveitakofa. Ég litaðist um, en sá engan, nema gamla konu, sem
húkti hjá glæðum í svarðarmolum .Hún stóð upp, þegar ég kom
inn, og með meðfæddri kurteisi írskra fátæklinga bauð hún mér
lága stólinn, sem hún hafði setið á.
Ég þakkaði henni fyrir og hélt áfram til piltsins, sem ég var
að heimsækja. Hann lá í einu horni kofans á hálmhrúgu. Það
leit út fyrir, að fötin hans hefðu verið breidd ofan á hann, en
rúmstæði eða rúmföt sáust ekki í þessum litla hæ.
Ég sá þarna 17—18 ára pilt, sýnilega sárþjáðan og örmagna,
sem virtist vera að deyja úr berklum. Hann lá með lokuð augu,
en opnaði þau, er ég nálgaðist hann. Hann starði á mig með
augnaráði, sem minnti á villt dýr.
Ég sagði honum eins hljóðlega og unnt var, hver ég væri og
til hvers ég hefði komið. Ég lagði fyrir hann örfáar mjög ein-
faldar spurningar um von hans viðvíkjandi hjálpræðinu. Hann
svaraði engu. Hann virtist alls ekki skilja, hvað ég var að tala um.
Er ég herti á spurningunum og talaði við hann vingjarnlega
og ástúðlega, leit hann upp. Ég komst að því af þeim fáu orð-
um, sem hann sagði, að hann hefði heyrt um Guð og komandi
dóm, en hann hafði aldrei lært að lesa. Heilög ritning var honum
lokuð bók. Þess vegna var hann alls ófróður um veg hjálpræðis-
ins, eins og hann er birtur í fagnaðarerindinu. Hugur hans var
að þessu leyti alveg sem óskrifað blað.
Ég varð sleginn ótta og nálega örvænti. Hér var náungi minn.
Odauðleg sál hans virtist aðeins ófarin inn í eilífðina. Hún varð
að frelsast nú eða glatast ella að eilífu. Hér lá hann fyrir fram-
an mig. Hönd dauðans hvíldi á honum. Ekki mátti missa eitt
andartak, og hvað átti ég að gera? Hvaða leið átti ég að fara
til að kenna honum grundvallarsannindi kristindómsins nú á
elleftu stundu?
Ég hafði varla nokkru sinni fundið annað eins magnleysi hið
innra með mér. Ég gat ekkert gert, það vissi ég mætavel. Hins
vegar gat Guð gert allt. Þess vegna 'hóf ég upp hj arta mitt í bæn