Óðinn - 01.01.1923, Blaðsíða 43

ÓÐINN
43
og byrjaði þá um leið verslun fyrir eigin reikning, og
rak hana til dauðadags. Smátt var byrjað, og að
mestu leyti með lánsfje, en verslunin blómgaðist smám-
saman, og árið 1915 gat Guðmundur sál. framkvæmt
það, sem lengi hafði verið efst í huga hans, og það
var að byggja gott og vandað íbúðar- og verslunar-
hús. Er hús þetta hið prýðilegasta að öllum frágangi,
enda ekkert til sparað að gera það sem vandaðast.
Eftirlifandi kona Guðmundar sál., frú Hólmfríður,
mun og hafa átt ekki alllítinn þátt í velgengni þeirra,
og sjaldan mun Guðmundur hafa ráðist í nokkrar
verulegar framkvæmdir, hvorki í verslunarsökum nje
öðru, án þess að ráðfæra sig fyrst við hana, enda er
hún orðlögð fyrir ráðdeild og myndarskap í hvívetna.
Hjónaband þeirra var hið ástúðlegasta. Eignuðust þau
11 börn, 5 dóu á unga aldri, en 6 lifa, 3 synir: As-
geir, stöðvarstjóri, Kristján og Aðalsteinn, sem báðir
hafa lagt fyrir sig farmensku, og 3 dætur: Guð-
rún, Sigríður og Valdís. 011 eru börnin hin mann-
vænlegustu. Guðmundur sál. var fríður maður sýnum,
vel meðalmaður á hæð og svaraði vöxturinn sjer vel,
og hinn prúðmannlegasti í allri framgöngu. Hann var
ljós á hár og skegg, en varð á síðari árum næstum
hvítur fyrir hærum. Hann var rjóður í kinnum, blá-
eygur, nefið beint, hakan stutt og svipurinn góðmann-
legur. Hversdagsgæfur var hann og kunni vel að
stilla skap sitt, og mun hann þó hafa verið geðríkur
að eðlisfari. Gáfur mun hann hafa haft í meðallagi,
og orðheppinn var hann með afbrigðum. Er mikil
eftirsjá að Guðmundi heitnum fyrir sveitarfjelag hans,
og mun hans lengi minst sem hins nýtasta borgara.
Er og þungur harmur kveðinn að ástvinum hans og
vinum, því hann var góður heimilisfaðir og vinur
vina sinna. KI. J.
M
Geislabrotin.
Það verður ei táknað með töfrandi lögum
nje tæmt í óði snildarhögum,
og ekki gjörsagt í góðskálda sögum —
hið mikla, sem mannssálin geymir,
og mannlegan anda dreymir.
011 þessi geislabrot guðsmyndarinnar,
sem gægjast um skýjarof syndarinnar,
þau sýna að eitthvað býr innar, innar,
sem æðra heims lögmáli hlýðir,
og eflaust mun sigra um síðir. Fnjóskur.
Matthías Jochumsson.
Fæddur 11. nóv. 1835. — Dáinn 18. nóv. 1920.
Sólir renna, dagar dvína,
dreyrrauð blika himintjöld.
Otal myndir endurskína
eftir fögur sumarkvöld,
þegar geisla- skírum -skrúða
skartaði hlíð og jökulbrún.
Blóm í demantsdaggar úða
dýrðleg glóðu um haga og tún.
Ljóðkonungsins liðnu æfi
líkja má við fagran dag;
reis hún eins og sól úr sævi,
signdi land vort snjöllum brag. —
Hver hefir slíka hörpu hafið,
hljóma látið þvílík ljóð? —
Lifir nafn hans, ljóma vafið,
lengst hjá Islands frjálsu þjóð.
Ljóssins skáld! Til ljóssins hæða
ljóð þín benda þreyttri sál,
og til hjartna instu æða
oftast kemst þitt Bragamál.
Kraftur býr í orðs þíns auði,
er þú nærð á hæstu svið,
svo þar jafnvel sorg og dauði
sýnast boða oss líf og frið.
Gegnum óð þinn geislar streyma
guðs frá helgri kærleiksmynd,
og oss finst hann í sjer geyma
æðri þrótt frá heimsins lind.
Mannvit þitt nær marki hæsta,
rnjúkt sem fjöður, traust sem stál.
Er nú þögnuð gígjan glæsta, —
göfugt þrotið strengjamál?
Víst hefur hlotið »dag í dauða*
dýrðarfagur andi þinn;
hafinn yfir húmið auða
hann fær tignað drottin sinn. —
Ljúfi svanur! Hærra, hærra
hugur okkar fylgir þjer
inn á starfssvið æðra og stærra
eftir lokið verk þitt hjer.
Pjetur Pálsson.