Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 11

11
Ó Ð I N N
fyrir konungi, og er hann hafði sagt: Lengi lifi kon-
ungur vor Kristján hinn níundi, hneig hann örendur
niður að fótum konungs meðan húrraópin dunuðu í
salnum. Hann hafði verið mjög elskaður kennari og
Ijet eftir sig mörg börn í ómegð. Voru synir hans
uppkomnir flestir og sá yngsti gekk á gagnfræða-
skólann þegar jeg var í Þórshöfn. Jeg komst og brátt
í kynni við ýmsa drengi af skólanum og varð mjer
að því mikil skemtun. Jeg lagði mig mjög eftir að
læra færeyiska málið og fann að það hafði breytst
úr fornmálinu eftir föstum lögum. Jeg kyntist þar
Rasmús Effersö. Hann var ritstjóri blaðsins »För-
ingatíðindi« og var hann mjer mjög góður. Hann var
og formaður í »Föringafjelagi«. Það hafði fund á
hverjum föstudegi til að kenna mönnum að skrifa
færeyisku eftir rjettritun Hammershaimbs. En hún
var all-langt frá framburði, mjög löguð eftir rithætti
íslenskunnar. Það voru engin vandræði að skilja rit-
málið fyrir Islending. Jeg gekk í fjelagið og tók þar
tíma með hinu fólkinu og fanst þeim undarlegt, að
jeg komst svo fljótt upp á að skrifa rjettara en hinir,
þegar skrifað var eftir upplestri, en galdurinn lá í því,
að jeg kunni íslensku og fann strax lögmálið fyrir
breytingunni. Þannig fann jeg að „á“ var skrifað fyrir
hljóðið oa t. d. »bátur« frb. boatur, að »ei« var orðið
að hljóðinu „æ“, ey að hljóðinu oy, og au að hljóðinu
ey. Hið íslenska 3 er breytt í v milli a og u, en »j«
milli a og i, og hljóðlaust eftir samhljóðanda o. s.
frv. — Mjer þótti gaman að eiga við þetta. Nú leið
svo fyrsta vikan að engan fjekk jeg lærisvein, en
næsta laugardag eftir komu til mín fjórir menn
og vildu kynnast íslensku máli. Það var ritstjóri
Dimmalættings, ungur kaupmaðar að nafni Olsen og
tveir verslunarmenn, og fjekk jeg krónu um tímann
og átti að hafa 2 tíma á viku. Það var ágæt byrjun.
Seinna fjekk jeg nokkra lærisveina til að lesa með
stærðfræði og þýsku og var mjer það mikil hjálp. Jeg
kom stundum til Sloans og tóku þau hjón mjer æfin-
lega vel. Kona hans var systir Isaksens. Jeg kom
líka oft á samkomur til þeirra baptistanna og hafði
af því mikla blessun í andlegum efnum. Jeg var og
á hverjum sunnudegi í kirkju og fanst mjer gott að
heyra til prestsins þar, en þó þófti mjer meira líf í
boðskap Sloans. Ekkert varð jeg var við, að sjer-
skoðanir þeirra kæmu sjerstaklega fram, og enga til-
raun gerðu þeir til að fá mig í söfnuð sinn. Einu
sinni töluðum við Sloan um skírnina. Jeg hafði Lisco
með mjer; jeg átti hann á dönsku og varði minn
málstað með honum. Annars fanst mjer að Sloan
væri meira kappsmál að vinna menn fyrir Krist, en
að fá menn til að endurskírast. Hann var eftir við-
kynningu minni að dæma einlægur, heittrúaður en
auðmjúkur lærisveinn Jesú. Þá mynd hefi jeg af hon-
um í minni mínu. Alexander Mitschell var meiri á-
kafamaður og sópaði meira að honum. Hann varð
seinna trúboði í Noregi. Arið 1919 hitti jeg hann
aftur á samkomu í Kristjánssandi í Noregi og flutti
hann þar stórmerka prjedikun. Jeg talaði við hann á
eftir og var hann búinn að gleyma samfundum okkar
í Þórshöfn, eins og eðlilegt var. — Þegar jeg var í
Þórshöfn, gaf hann mjer einu sinni 5 krónur og var
hann þó víst fremur fátækur sjálfur.
A gistihúsið kom eitt sinn ungur maður og var
þar 2 daga. Hann hjet Jóannes Paturson og var sonur
kóngsbóndans á Kirkebö og veitti þá forstöðu búinu,
því faðir hans var orðinn gamall. Hann hafði stundað
búnaðarnám í Noregi og var vel að sjer og vel
mentaður. Hann var mjög glæsilegur maður, fallegur
og þreklega vaxinn og limaður vel. Hann var kátur
og fjörugur og hinn skcmtilegasti. Hann var mjer
einkar ljúfur og bauð mjer að koma í kynni yfir til
Kirkebö. Mjer gatst afarvel að honum. Hann átti
ungan bróður, er gekk þar á skólann í Þórshöfn,
mjög fallegur drengur, eitthvað 13 ára. Hann hjet
Gasett og var einn af kunningjum mínum, inndælis-
drengur. Jeg heyrði margar sögur og merkilegar um
afa þeirra bræðra, hinn ríka og mikilsmetna stórbónda
á Kirkebö, sem á seinni tíð var einhver mesti höfð-
ingi í Eyjunum. Páll sonur hans, faðir Jóannesar, var
hið mesta glæsimenni í æsku sinni; hafði hann ferð-
ast suður um Európu sem ungur maður. Hann hafði
allstaðar borið færeyiska þjóðbúninginn, litklæði afar
fögur, og verið allstaðar í miklu uppáhaldi sökum
fegurðar og glæsilegrar framkomu. Svo, er hann kom
heim, kvæntist hann og átti fjölda af börnum. En
gamli kóngsbóndinn, er bjó til elli á móti syni sínum,
gekk að eiga unga stúlku í elli sinni og átti með
henni einn son, er var á aldur við yngsta son Páls
bróður hans. Gamli ættarhöfðinginn var nú látinn í
hárri elli og synir Páls þeir, er elstir voru, voru
komnir langt út í heim; fanst mjer einhver forn-
norrænn blær á frásögnunum um ætt þessa. Ein ung
íslensk kona var í Þórshöfn; hún var frá Karlskála í
Reyðarfirði; var hún gift skipstjóra Hans Mohr, á-
gætum og góðum manni. Hún sjálf var fríð kona og
vel að sjer. Jeg var þangað altaf velkominn og voru
þau hjón mjer mjög góð, og var skemtilegt að koma
til þeirra. Þá má jeg ekki gleyma tveimur piltum á
gagnfræðaskólanum, sem urðu mjer einkar kærir,
það var Sophus Evansen og Julius Högnesen. Sophus