Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 60

60
ÓÐ I N N
eins og yngri bræður. — Svo fylgdi Úrvalið mjer
heim. — Þegar allir voru farnir, saf Ricard eftir hjá
mjer og við töluðum saman fram undir morgun. Alla
dagana, sem eftir voru, var jeg hingað og þangað að
kveðja. Mánudaginn kvaddi jeg í 5—8 stöðum. Á
nóttunni var jeg að skrifa til ýmissa, sem jeg gat ekki
náð til að kveðja. — Jeg gleymdi úr rjettri röð, að
íslenska deildin hjelt mjer kveðjufund laugardags-
dagskv. þann 14. og gaf mjer vandað úr með fal-
legri áskrift. — Þriðjudagshvöldið kvaddi jeg í Aðal-
deildinni. Þar var mjer afhent peningagjöf til farar-
eyris og fram yfir það. Á eftir fundinum söfnuðust
allir starfsmenn fjelagsins saman í Litla sal, og þar
var haldin bænastund fyrir mjer og framtíðarstarfi
mínu. Svo næsta morgun, miðvikudaginn þann 18. ág.,
fór jeg niður á skip og voru þar saman komnir hjer
um bil hálft annað hundrað vinir. Það var þungt að
skilja síðast. Skipið rann af stað og hópurinn stóð í
landi. Jeg sá þá hálfblindaður af tárum. Þegar skipið
var að renna bak við stóra pakkhúsgaflinn, þá veif-
aði jeg til þeirra í kross, og um leið hófust allir
klútar á loft í landi og veifuðu í kross. Það var að
sjá sem flögrandi hvítar dúfur, og svo hvarf alt úr sýn.
Svo sigidi jeg frá Danmörku eftir nær 4 ár, rík ár
og undarleg ár, ár full af minningum sælum og sár-
um; minningum um allskonar glapræði og hviklyndi
og ódugnað á námsbrautinni, en líka minningar um
mjög inndælar stundir og mikla vináttublessun; ferill,
þrátt fyrir alt, markaður af náð Guðs og velgjörðum
manna. — Síðustu kveðju fjekk jeg, er við sigldum
fram hjá Krónborg. Uppi á einum turninum var veif-
að dönskum fána til mín. Það gjörði sergeant Chr.
Olsen, sem var meðlimur í Úrvalinu, en var þá í
»þjónustunni« í Krónborg. Hann hafði beðið mig að
horfa á þennan turn, er jeg sigldi framhjá.
Kl. 4 síðd. fór jeg að sofa og svaf fyrst til 8 og
svo frá 12—8 næsta morgun og hafði á undan haft
mína lengstu vöku sjálfviljugur. Það var mjer til mik-
illar gleði að vinur minn Jón Halldórsson var sam-
ferða heim. Jeg var glaður í anda alla leiðina og
hlakkaði til heimkomunnar. Á Ieiðinni skrifaði jeg
lista yfir alla drengi í 5. sveit með lýsingu á þeim og
leiðbeiningum um heimili þeirra, og sendi það svo
frá Rvík til þess, sem verða mundi eftirmaður minn
í »sveitinni«, og brjef, sem kom prentað í Mánaðar-
blaðinu og var kallað Hyrdehunden, því jeg líkti starfi
sveitastjóra við starf góðs smalahunds, eins og jeg
þekti það frá smalatíð minni með Vígja mínum.
Sá, sem varð sveitastjóri eftir mig í þeirri sveit,
hjet Frederik Balle og var þá kand. theol. og seinna
prestur á Grænlandi, mjög merkur maður og heyrði
eg mikið lof um hann seinna og fjekk frá honum
ágætisbrjef, en kyntist honum aldrei persónulega.
Ferðin heim varð mjer hin ánægjulegasta. Fengum
vjer veður hið besta og sjólaust. Mjer þótti gaman
af að koma aftur til Edinborgar; en mjer miklaðist nú
ekki umferðin eins og í fyrsta skiftið sem jeg kom
þar. Jeg heimsótti þar K. F. U. M. í St. Andrew-str.
og var mjer þar vel tekið. Hjet sá Mr. Brown er var
framkvæmdastjóri og var dæmalaust viðfeldinn og
ljúfur maður. Ekki var jeg þar á neinni samkomu.
Svo sigldum vjer þaðan í mesta blíðskapar veðri og
sigldum gegnum sundið milli Skotlands og Hjaltlands.
Það var í fyrsta sinn, er jeg hafði farið þar. Jeg var
mjög hrifinn af að sjá gamla sögustaði á bæði borð.
Sá jeg í anda gamlar víkinga-ferðir um þær slóðir
og forfeður Islendinga, er börðust þar á Iandi uppi
og unnu sjer fje og frama. Hugsaði jeg mjer að jeg
sæi siglingu Unnar djúpúðgu, er hún eftir fall sonar
síns komst undan með alt skyldulið sitt til Orkneyja
og þaðan til íslands, hin fyrsta kristin kona, sem
kom til íslands.
Þaðan sigldum vjer beint til Islands, því ekki kom-
um vjer til Færeyja í þeirri ferð. Fagurt þótti mjer
Atlantshafið og man jeg sjerstaklega eftir kvöldi einu,
hversu jeg varð hrifinn af sólsetrinu úti við sjón-
deildarhringinn. — Aliir á skipinu voru mjer góðir,
og brytinn vildi ekkert hafa fyrir fæði Hans litla. Svo
nálguðumst vjer Island og fór jeg þá að hlakka til
heimkomunnar. Hlýnaði mjer um hjartarætur, er jeg
sá sólroðna jöklana gægjast úr hafi. Ekkert bar svo
til tíðinda fyr en komið var til Reykjavíkur þann 27.
ágúst, kl. 5 eða 6 síðdegis. Jeg fjekk mjer far í land
og gekk upp í bæinn. Fanst mjer alt vera miklu
minna en jeg hafði átt von á. Hús, sem ávalt höfðu
staðið fyrir mjer sem stórhýsi, voru nú lág og lítil
hús. Áður hafði mjer fundist sniðskorna hornið á
Eymundsens-húsinu vera svo himinhátt, en nú fanst
mjer jeg mundi næstum því geta lagt höndina þar
upp á. Jeg gekk yfir Bakarabrúna á læknum og upp
Bakarabrekkuna. Þar rjett fyrir neðan Bernhöfts-
bakarí komu þrír drengir á móti mjer ríðandi. Sá,
sem á undan reið, nam staðar. Jeg þekti hann óðar
og gekk að hesti hans til að heilsa. Hann beygði
sig niður og Iagði aðra höndina um háls mjer og
kysti mig. Það fór fagnaðar-ylur um mig. Mjer fanst
ísland vera að bjóða mig velkominn, en leit þó flótta-
lega kringum mig, hálffeiminn, eins og þetta hefði
borið við á götu í Kaupmannahöfn. Það var ósjálf-
ráð hreyfing. Þetta var sá drengur, sem jeg unni