Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 8

8
ó Ð I N N
borinn og lifði nógu lengi til að sjá, hve hrað-
minkandi fer framinn að þvi að eiga sæti á
Alþingi, þólt enginn hafi reyndar til skamms
tíma getað imyndað sjer að koma myndi fyrir
slíkt »klammarí« sem nú er »í húsi því«.
Jeg hef fyrir satt, að hreppsbúar Jóhanns á
Akranesi hafi metið hann mikils og þótt mikið
til hans koma í hreppstjórn. Þar er mannmargt
pláss og kemur ýmislegt fyrir, sem betra er að
komið sje »út úr veröldinnk en að það fái að
dankast í óvissu og standi svo ef til vill sam-
búð manna fyrir þrifum; en sýslumaður í fjar-
lægð og ógerlegt að bera hvað eina undir hann.
Hreppstjórinn var bæði betur að sjer en alment
gerist og úrræðagóður maður og ráðhollur, og
hann mun hafa gert sjer far um að leiðbeina
mönnum eftir því sem hann málti við koma.
Snemma vetrar 1918, þegar inflúensan geysaði
hjer syðra, fór hann sjóleiðis ofan að til Reykja-
vikur, hrepti foraðsveður, en allir, sem í skip-
inu voru, veiktust á leiðinni og lögðust allir
fyrir nema hann einn; hann varð að halda sjer
upprjettum til að koma skipinu til hafnar. —
Þegar suður var komið, fór hann ógætilega með
sig, var á fótum, þólt veikur væri. Upp úr þeirri
ferð misti hann heilsuna smált og smált. Hann
andaðist 2. jan. 1921, á 53. aldursári, og þólti
öllum kunnugum mikil eftirsjá að svo nýtum
og vinsælum manni, ekki eldri maður en hann
varð.
Haustið 1904 hafði hann gengið að eiga Hall-
dóru Sigurðardóttur, dáins bónda á Höll í Þver-
árlilíð Þorsteinssonar, og Þórdísar Þorbjarnar-
dóttur á Helgavatni, Sigurðssonar, merka konu
og góðkunna. Hún lifir mann sinn ásamt þeim
þrem börnum, er þau eignuðust saman og svo
heita: Björn, Sigurður og Sigríður.
Sigurðtir Þórðarson.
0
Sveinninn í ruggunni.
(Þýdd visa).
Nú liggurðu i ruggunni ljúfur og glaður
og lítst þessi bústaður undra hár;
en þegar þú verður þroskaður maður,
þykir þjer veraldar geimurinn smár.
Fnjóskur.
Kristján Jóhannsson kennari
frá Bugðustöðum.
Dáinn 15. nóv. 1926.
Minning.
Oft við hittumst áður fyr,
æfi grýtt var förin,
þrauta styttust þæltirnir
þín við hnitti-svörin.
Man jeg fjöld um fundi þá,
friðarvöld og gaman,
þegar kvöldum einir á
oft við dvöldum saman.
Ama þrenging flúði frá
fjörs við gengið halla,
hljóma lengi Ijetstu þá
Ijóðastrengi snjalla.
Háttamyndir margar þá
málsins skyndivega
hugarlindum heiðum frá
hljómuðu yndislega.
Ljetstu á kringjum stuðlastáls
slikla, klingja, duna
gegnum kyngi móðurmáls
marga hringhenduna.
Þegar hljóð og hlje varð á
hvellum Ijóðaslögum,
viða fróður vestan frá
varslu af góðum sögum.
Sagna þinna og söngva spil,
seilt af hlynnivonum,
Ijúfa kynning, Ijós og yl
Ijeði minningonum.
Nú er brostinn boginn þinn,
húinn hrosta-drykkurinn,
náms er þorsta mýkti minn
máls á kostum framborinn.
Svo er þreyða höfnin hitt,
harms og neyðar bölið stytl;
yfir leiðið lága þitt
Ijóðið breiðist smáa mitt.
Sveinbjörn Björnsson.
Sl