Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 43

ó Ð I N N
43
sje á þilfarshluta, sem tilheyri 2. farrými. ]eg sagðist
ekki hafa vitað það. Svo vísaði hann mjer á burt.
Jeg fór, en í þriðja sinn hitti hann mig á stað, sem
jeg mátti ekki vera á, og varð æ verri.
Næsta dag var hann líka æfur og þá hjelt jeg að
jeg væri á rjettum stað, en það var auðsjeð, að hann
gat ekki litið mig rjettu auga. Um kvöldið komum við
til Halmstad. ]eg fór þar í land og gekk þar um, og
leitst mjög vel á mig, veðrið var hreint og fallegt og
þótti mjer skemtilegt um að litast. Þar eru langir
hafnargarðar með álmum langt út í sjó. Jeg gekk
þar út á fremsta nef, sjórinn var spegilsljettur og
tunglið speglaði sig í honum. Var það afarfallegt.
Svo kl. 12 fór jeg um borð, því skipið átti að fara
kl. 2. Jeg hafði mætt skipstjóra í landi, og þegar jeg
kom um borð, settist jeg á bekk uppi á hærra þilfari.
Jeg vissi auðvitað, að þar mátti jeg ekki vera. Svo
sat jeg dálitla stund. Þá kom þar um borð maður í
einkennisbúningi, stór og gildur. Hann var með
borðalagða húfu. Mjer sýndist hann svipaður Lárusi
Blöndal sýslumanni. Hann settist hjá mjer og var
auðsýnilega farþegi, því hann hafði ferðatösku með
sjer. Hann fór að tala við mig og var hinn kurteis-
asti. Þegar hann fjekk að vita að jeg væri íslending-
ur, varð hann fullur af áhuga að spyrja um Island.
Hann kvaðst vera lögregluþjónn í Gautaborg og hafa
verið að heimsækja móður sína í Halmstad. Hann var
á 3ja farrými og fórum við svo niður, að fá okkur
blund. Hann hafði stóra ábreiðu meðferðis og bauð
mjer að njóta hennar með sjer. Svo kl. 5 vakti hann
mig, og sagði að mjer þætti víst gaman að sjá Var-
berg og værum við að sigla þar inn. Hann opnaði
tösku sína og tók upp smurt hveitibrauð og opnaði
síldardós og bauð mjer að borða með sjer, því móðir
sín hefði troðið svo miklum mat upp á sig, að hann
gæti ekki lokið því áður en hann kæmi til Gauta-
borgar. Við komum svo til Varberg um sólaruppkomu
og fórum þar í Iand og sýndi hann mjer þar virkis-
rústir, og fengum við góða og skemtilega göngu þann
klukkutíma er skipið stóð við. Svo var nú ferðinni
haldið áfram og komum við til Gautaborgar fyrir há-
degi. Þegar fara átti í land hitti jeg skipstjóra og tók
djúpt ofan, og spurði mjög undirdánulega, hvort
kafteininum mætti þóknast, að leyfa mjer að ganga
yfir dekkið að landgöngubrúnni. Hann bað mig með
skýrum orðum að fara helst norður og niður. Svo
fór jeg í land og var feginn að komast burt frá þess-
um skipherra. — Skipið, sem við áttum að fara með
frá Gautaborg, átti að fara eftir svo sem tvær stund-
ir. Fargjaldið tii Bergen og aftur til Gautaborgar
kostaði 20 krónur á þriðja farrými, og keypti jeg
farseðil. Maður kom niður á uppfyllinguna og útbýfti
kortum. Jeg fjekk eitt. Það var auglýsingaspjald frá
»Hotel Johansen* og stóð á »Rum för 50 ore«, og
meðmæli. Jeg stakk spjaldinu á mig. Jeg fór svo í
land og litaðist um lítið eitt, og talaði við nokkra
drengi, sem jeg fann uppi á hól í útjaðri bæjarins. —
í tæka tíð fór jeg um borð í hið nýja skip. Það var
stórt og mikið skip, aðallega vöruflutningaskip, með 1.
og 3. farrými en ekki öðru. Þriðja farrými var stórt
og mikið framþilfar og »káheta«, og var gengið niður
í hana um gat á þilfarinu eins og niður í lest. Það
var allra fremst. Skipið lagði af stað. Það voru engir
farþegar nema við fröken Finne. Það var ágætt rúm
á framþilfarinu að ganga um, en er jeg leit niður í
skýlið, leitst mjer ekki á blikuna. Þar var kolsvarta-
myrkur og kveykti jeg á eldspýfu og sá þrjár eða
fjórar »kojur« galtómar, nema hvað akkerisfestar voru
í tveimur. Jeg rak mig á eitthvað, er jeg var að fálma
fyrir mjer og festist það framan í mjer. Jeg kveykti
aftur og fann þá að þetta var afarstór kongulóar-
vefur og sat kongulóin í honum og var stór og búst-
in, svo að jeg hef enga sjeð slíka. Jeg flýði í ofboði
upp á þilfar, og hugsaði mjer að koma ekki niður
þangað hverju sem rigndi. Svo var jeg að spígspora
þar um þilfarið, og las gangandi. Jeg hafði einn eða
tvo rómana með mjer. Þegar jeg hafði gengið svo
um stund, því þar var ekkert til að sitja á, var kallað
til mín ofan af stjórnpalli. Það var skipstjórinn. Hann
bað mig að koma upp á stjórnpall. Jeg fór, forvitinn
að vita, hvað hann vildi. Þar uppi var rúmgott göngu-
þilfar og góðir bekkir hringinn í kring, og sóltjald
spent yfir. Skipstjórinn sagði mjer, að jeg skyldi sitja
þar eins lengi og jeg vildi og var hinn kurteisasti.
Fröken Finne hafði sagt honum að jeg væri íslensk-
ur stúdent. Hann vildi því fræðast um Island og urð-
um við brátt góðir kunningjar. Hann hjet Einarsson
og var vel að sjer og skemtilegur. Það voru stýri-
mennirnir líka. Var nú hagurinn ljómandi góður. Jeg
var þar uppi allan tímann og sat og las á milli þess
sem jeg var að spjalla við yfirmennina. — Um kl.
12 um kvöldið lagði jeg mig á bekkinn, að sofa, en
þá kom skipstjórinn upp og sagði mjer að fara niður
á fyrsta farrými og finna jómfrúna og mundi hún
vísa mjer inn í herbergi sitt, og væri þar legubekkur
og ábreiða og skyldi jeg sofa, þangað til hann kæmi
niður af verði kl. 4. Jeg ljet ekki segja mjer þetta
tvisvar, og svaf vært og rótt þangað til skipstjóri kom.
Hann gaf mjer glas af svensku »bankó« og svo fór
jeg upp. Seinna þann dag sendi hann mig aftur niður