Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Side 14

14
hafa rifið niður alt sem hér er, en álitið sjálfa sig sem
þá, er einir hefðu rétt til að hugsa ogtala. Sama hól
er sett upp á Kaupmannahafnar - útgáfuna af Njáls
sögu(i772), ekki af neinu öðru enþví, að hún er Editio
princeps; hún er kölluð „a. work which has never been sur-
passed.. .for its artistic beautyu (bls. 181), og á bls. 45:
„the classical edition is that of Copenhagen, 1772“; en
útgáfa fornfræðafjelagsins (1875; Eiríks Jónssonar og
Konráðs Gíslasonar) er hvergi nefnd með einu orði.
Útgáfa Jóns jporkelssonar af Egils sögu (1856) er og
meira en „reprint“ af Kaupmannahafnarútgáfunni 1809
(Prolegom. bls. 48 er enginn útgefandi nefndur, heldur
er nefnt nafnlaust „reprint" ; aptur á móti er Páll Sveins-
son „útgefandi11 Krókarefs sögu Kmh. 1866 (bls.63); en
vér vissum aldrei til, að Páll sálugi fengist við málfræði).
Hvers vegna hefir ekkert annað en „reprints11
verið gefið út á íslandi af fornritunum síðan 1782,
eins og höf. segir á bls. 180? Af því handritin voru
tekin frá oss, mörg hver með misjöfnu móti, og látin
brenna í Kaupmannahöfn. J>að getur vel verið satt,
að þeim hafi verið eyðilegging búin hér; en hvorki
Guðbrandur Yigfússon né nokkur annar getur sannað,
að sú eyðilegging hafi þurft að vera vissari og hastar-
legri en eldsbruninn 1728. Yér erum einmitt þeir,
sem halda fram hinni „ungrateful tradition which declares
that Arni robbed his country of her precious manuscripts
—bringing them over only to perisli by fire at Copen-
hagen“ [hinni vanþakklátu munnmælgi, sem segir, að
Árni hafi rænt ættjörð sína hinum dýrmætu handrit-
um hennar, og flutt þau burt einasta til að farast fyrir
eldi í Kaupmannahöfn] (bls. 149—-150). Vér erum vel
ánægðir með, hvernig þetta er orðað, því það er vor
eigin meining, þótt alt að einu megi kenna forlögunum
um þetta, ef nokkrum er þá hughægra.
Hér má og geta um þær hrókaræður, sem höf.