Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1881, Side 29

ig
en um eða eptir iooo er svo að sjá sem goðorðið hafi
verið hlutað í sundur í 3 staði og hafi einn hlutinn
verið í ætt Eilífs, annar f höndum Höskulds á Hösk-
uldsstöðum — hvort sem hann nú hefir verið af Eilífi
kominn eða eigi — en þriðji hlutinn hafi verið eign
Æverlinga. Um miðja 11. öld lítur svo út sem f>ór-
arinn spaki Langdelagoði, sem var af ætt Holta land-
námsmanns, hafi haft part af þessu goðorði. Úr því vita
menn eigi um goðorðið, þangað til rétt eptir 1200—
þá er það innlimað i ríki Ásbirninga í Skagafirði.
Af því goðorðinu, sem lá í miðju þinginu, höfum
vér mestar sögur á söguöldinni; var það kent við
Vatnsdeli, ættmenn Ingimundar gamla, og kallað
Vatnsdolagoðorð. Fyrst hafði Ingimundur það, og var
hann einhver hinn merkasti höfðingi í heiðnum sið,
því næst gekk það til fóris, sonar hans, en hann lét
þorstein bróður sinn fá það, og erfði Ingólfur, son
hans, það eptir föður sinn. þ>á gengur goðorðið úr
karllegg Vatnsdela í kvennlegginn, og' tekur þá við
því þ>orgrímr Karnsárgoði, dótturson Ingimundar, og
þorkell krafla eptir hann. þ>ví næst er svo að sjá, sem
þ>orvaldur Ásgeirsson af ætt Auðunar skökuls taki við
goðorðinu; en eptir það vita menn eigi um eigendur
goðorðsins, þangað til nokkru eptir 1200— þá er það
komið í hendur Ásbirninga í Skagafirði.
Vestasta goðorðið, sem á Sturlungaöld var nefnt
Æverlingagoðorð, var í upphafi alls eigi tengt við
Æverlingaætt. Fyrst var þetta goðorð í höndum Mið-
fjarðarskeggja; litlu siðar er þ>órarinn spaki J>orgilsson
gjallanda eigandi þess; um miðja 11. öld er það í
höndum Styrmis frá Ásgeirsá. Úr því vitum vér eigi
um þetta goðorð þangað til um næstu aldamót. f>á
er það orðið eign Æverlinga, hvort sem nú Hafiiði
hefir fyrstur komizt að því, eða Már faðir hans. Eptir
daga Hafliða gengur goðorðið í ættÆverlinga þangað