Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Síða 21

21
Vér þurfum ekki annað en flett.a upp ritningunni til þess
að sjá, hvernig nöfnin „guð“ og „drottinn" eru ávalt
brúkuð á víxl í Móse-bókunum. Hið fyrra, „guð“, svarar
til hebreska nafnsins „Elóhím“, og er það hið aimenna
nafn á guði, en hið síðara, „drottinn“, svarar til hebreska
nafnsins „Jahveu (eða Jehóva), sem er hið sérstaka nafn
á guði ísraelsmanna. Til hægðarauka brúkum vér hér
hebresku nöfnin, þótt þau séu ekki brúkuð í hinni ís-
lenzku biblíuútleggingu vorri, heldur að eins útlegging
þeirra.
í 2. Mós. 6,3 t.alar guð við Móse á þessa leið: „Ég
vitraðist Abraham, ísak og Jakob eins og almáttugur guð,
en nafn mitt Jahve var feim ekki kunnvgt“ og í 6. v. bætir
hann við: „Þess vegna seg ísraelsmönnum : Ég er Jahveu.
En þegar vér því næst flettum upp 1. Mós. 28, 13, þá
lesum vér þar, að guð sjálfur segir við Jakob: „Ég er
Jahveu. Mundi nú sami höfundurinn, sem skrifað hefir
2. Mós. 6, 3, og þar lætur guð segja við Móse, að hann
hafi ekki birt Abraham, ísak og Jakob nafn sitt Jahve,
hafa getað skrifað oiðin í 1. Mós. 28, 13, þar sem guð
er látinn nefna sig því nafni við Jakob, sem hann á
hinum staðnum segist aldrei hafa birt hotmm? Til þess
sjáum vér engar líkur. En af þessu leiðir þá enn fremttr,
að vér hljótum að álíta, að sá höfundur, sem skrifað
hefir orðitt í 2. Mós. 6, 3. 6, hafi ekki getað skrifað neinn
af þeim köflttm eða stööum frá upphafi 1. Mós. fram að
2. Mós. 6, þar sem nafnið „Jahve“ er viðhaft um gnð.
Ef vér nú greinum alla þá kafla frá upphafi 1. Mós.
fram að 2. Mós. 6, þar sem guð er nefndur Jahve, frá
hinum köflunttm, þar sem guð er nefndur Elóhím, mun-
um vér auðveldlega geta sannfærst um, að hvorir kafl-
arnir fyrir sig hafa sín sérstöku einkenni til að beia,
hvort heldur litið er til orðavalsins, framsetningarinnar
eða sjálfs efnisins. — Hvað orðavalið snertir, þá verðum