Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 95

95
Hákon konungur neitaði Poigilsi skarða um útfararleyfi
til íslands 1245, er þess getið, að konungur í þann tíma
hjelt mörgum ríkra manna sonum í Noregi, „því at hann
hafði mjök í huga, að fá skatt af íslandi.1 * 111 Voru því á-
vallt á þeim tímum, sem hjer ræðir um, margir ísiend-
ingar í Noregi og sumir önduðust þar í haldi Hákonar
konungs.
Haustið 1250, er Þórður kakali kom til Noregs, voru
þar margii íslendingar fyrir; voru þeir flestir í Niðarósi,
því þar sat konungur þann vetur og þar hittu þeir Sig-
varður biskup hann. Með konungi var Heinrekur biskup
og af íslendingum eru nefndir þeir Gissur Þorvaldsson,
er gengið hafði suður til Róms 1247—1248, Þorgils skarði,
Jón Sturluson, Finnbjörn Helgason, Hai aldur og Philip-
us Sæmundarsynir. Var þá sveitardráttur mikill með ís-
lendingum, því hvorirtveggju vildu komast sem fyrst út
til Islands; notaði konungur sjer það til þess, að reyna
að fá þá til að gefa upp goðorð sín og heita sjer fylgi
úti á íslandi. Hann sá, að sjer hafði tekizt að gjöra
nokkra skipun á goðorðum Snorra og Þorleifs í Görðum,
og að ráðlegast væii að reyna að ná sem flestum goð-
orðum undir sig, því þá fengi hann nokkurs konar um-
ráð yfir landinu, og mundi þá auðvelt, að fá skattgjald
af landsmönnum. Heinrekur biskup reri að því öllum
árum, að Gissur Þorvaldsson færi út, því að hann stóð
mest á móti Þórði og sagði að hann gæfi engan gaum
að konungsmálum; trúði konungur því að sinni, enda
unni hann meira Gissuri; hann var konungi líkastur af
öilum íslenzkum höfðingjum og frændi konungs. Yoiu
1) Sturl. II, 110. { Skálholtsannál er sagt. frá því árið 124.3,
að farbann hafi verið úr Noregi, og mun það lúta að því sama,
að ýmsum íslendingum var bannað að fara heim frá Noregi, því
þess sjást merki, að skip gengu þá bæði frá Noregi og íslandi,
sem árin næstu á undan og eptir.