Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 97

97
gefið þau upp við konung til þess að fá að fara heim;
í’orgilsi var skipaður Borgarfjörður. Kallaði konungur
arf Snorra Sturlusonar hafa fallið undir sig og allar lend-
ur þær, er Snorri hafði átt á deyjanda degi, nema stað
í Reykholti, er kirkjan átti. Skyldi Þorgils vera semj-
andi og sækjandi allra þessara mála, og vissi konungur
hvað hann fór, með því að fela Þorgils þetta en eigi
öðrum. Arf Snorra þurfti að sækja í hendur Sturlunga,
en Þorgils var bróðursonarsonur Snorra og átti hann því
að taka arfinn af frændum sínum. Hlaut því annaðhvort
að kvikna af þessu innbyrðis úlfúð meðal Sturlunga, eða
erfingjar Snorra urðu að hlífa Þorgilsi sökum frændsemi
og fá honum arfinn; en hvorttveggja hlaut að veikja
ríki Sturlunga.
Af ráðum og skipunum Hákonar konungs á íslandi
hafði jafnan leitt illt eitt, en nú keyrði þó mest fram úr
hófi. Gissur ljet stefna fjölmennan fund á Hestaþings-
hamri í Skagafirði, er hann kom út; voru þar lesin upp
konungs brjef, og játuðu Skagfirðingar að taka við Giss-
uri að höfðingja yfir sig. Eyjólfur Þorsteinsson var á
fundinum og fannst honum og fylgdarmönnum hans fátt
til Gissurar. Gissur fór síðan suður og sat urn veturinn í
Kailaðarnesi.1
Þorgilsi skarða gekk eigi svo greiðlega að ná Borgar-
firði undir sig. Hann var, þegar hjer er komið sögunni,
að eins 26 ára að aldri; hafði hann farið utan árið 1244
og hjelt Hákon konungur honum kyrrum í Noregi; likaði
Þorgils það í fyrstu mjög illa, enda þótt konungur gjörði
hann að hirðmanni. Þó fjekk hann miklar mætur á kon-
ungi, en konungur hins vegar þoldi Þorgilsi meira en
flestum öðrum mönnum sökum hreysti hans og konungs-
1) Sturl. II, 101—2, 116; Fms. X, 51; Frís. 543—44; Eirfip.
424; Flat. III, 185; Ann. I, III, IV, V.
7