Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 106

106
bisknp riðið suður nm land, er hann frjetti útkomu Sig-
varðar biskups.
Áðui' en Gissur fór utan, hafði hann gjört Eyjólf
Þoi steinsson og marga aðra brennumenn seka á alpingi.1
XI. Konungur tékur að senda norska trúnaðarmenn
shia til Islands. Andlát I’órðar kakala og
deilur um ríki hans. 1354—1258.
Sigvarður biskup fór utan með f’órði kakala 1250
og sat í Noregi til 1254. Brandur ábóti Jónsson var þá
fyrir kennimönnum í Skálholtsbiskupsdæmi. Hann var mað-
ur mikils metinn og mætur kennimaður, tillagagóður í deil-
um manna og friðsemjandi. En eins og margir aðrir
kennimenn á íslandi í þá daga, studdi hann hið útlenda
kirkjuvald, vald eikibiskupsins, og reyndi að efla vald
klerka, þótt eigi ætti hann í stórdeilum út af þvi. Hann
fetaði þar í fótspor norsku biskupanna á íslandi og hafði
heldur eigi minnstu tilfinningu fyrir sjálfstæði landsins, að
minnsta kosti ekki eptir að hann hann hafði náð virð-
ingu og kemur við sögu landsins. Hann studdi jafnan
mál Hákonar konungs; fyrir því hailmælti hann Borgfirð-
ingum, af því að þeir tóku eigi við f’orgilsi skarða.
Hefur Brandur líklega gjört sjer vou um að klerkavaldið
mundi hafa gott af því, ef konungsstjórn kæmist á.
Konungi þótti þó eigi ganga eins vel með erindi
sitt á íslandi og skyidi. Hann sá, hvernig ófriður óx
í landinu og hvernig hann fjekk smátt og smátt meira
tangarhald á íslendingum en áður; einnig hvernig sumir
höfðingjar landsins brugðust sjer og bvernig þeir hugs-
uðu meira um sjálfa sig en hann, þótt þeir hefðu tekið
við erindi hans og notið virðingar af honum svo senr
4) Sturl. II, 103, 144, 152, 154, 160—170, 175, 177, 180.
Ftna. X, 59; Frís. 547; Eirsp. 429; Flat. III, 189.