Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 107

107
Gissur; en liaun fann það líka, að nú mundi sá tími
vera kominn, að hann gæti farið að færa sig upp á
skaptið við íslendinga og gengið berlegar fram, en hann
hafði áður talið ráðlegt. Fyiir þvi tók konungur nú það
ráð, að láta flytja eiindi sitt á alþingi og fara þess á
leit við íslendinga, að þeir veittu honum hollustu sina
og trúnað með því að greiða honum ofurlítinn skatt;
aptur á móti mun hann hafa heitið þeim mörgu fögru,
svo sem vernd sinni, er bæri margskonar blessun og gæði
í skauti sínu. Til þess að fara með þetta erindi, fjekk
konungur Sigvarð biskup í Skálholti og Sigurð silkiauga
(1254), er hann ljet fara með biskupi, því konungi þótti
hann heldur deigur og eigi flytja mál sitt með nægum
áhuga. Segir í merku handriti af Hákonarsögu, er
Eirspennill heitir, að Sigurður skyldi skynja, hvorsu ein-
arðlega biskup færi í konungsmálum. Hagur konungs og
kirkjunnar var eigi ávallt hinn sami og því skyldi nú
einnig gjalda varhuga við norska biskupinum. Sigurður
hefur verið trúnaðarmaður konungs og að öllum líkindum
hirðmaður hans; er þetta í fyrsta sinni að konungur
sendi norrænan mann, er eigi átti annars að gæta á ís-
landi, ineð eiindi sitt þangað, eða sem trúnaðarmann til
þess að vaka yfir erindreka hans. Er það eptirtekt.ar-
vert, að fyrst voru notaðir íslendingar, en svo frá því
horfið, er konungur þykist hafa komið ár sinni nægilega
fyrir borð, og eru þá sendir Norðmenn. Þórður kakali
fjekk eigi að hverfa heim aptur, og Jón Sturluson var þá
horfinn úr sögunni, því hann andaðist í Noregi 8. apríl
1254.
Þeir Sigvarður biskup og Sigurður silkiauga höfðu
mörg brjef; voru þar á utanstefnur til Gissurar og fleiri
annara manna. Gissur fór utan á Eyrum, eins og þegar
er sagt, og með honum Þorleifur hreimur og nokkrir
aðrir íslendingar.