Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Page 108

108
Hvernig Sigvarði biskupi gekk að ílytja mál konungs
segir eigi; hafi hann borið það upp á alþingi, þá hefur
hann engu getað komið áleiðis, því þess mundi þá getið.
Sigurður silkiauga hefur eflaust farið aptur á fund kon-
unks; mátti þó konungur að minnsta kosti að því leyti
vera ánægður með ferð hans til íslands, að erindi hans
hafði alls eigi sært nje vakið sómatilfinningu nje frelsis-
tilflnningu manna almennt á íslandi, og því eigi heldur
kveykt sterka mótstöðu manna á rneðal á móti tilraun-
um konungs t-il þess að hnekkja frelsi íslands. Fyrir
því mátti konungur öruggur senda sumarið eptir (1255)
fjehirði sinn, ívar Englason, til íslands, til þess að flytja
erindi sin. ívar var kunnur maður og; notaði konungur
hann til þýðingarmikilla sendiferða. Hahn var um vetui -
inn í Skálholti lijá Sigvarði biskupi, og þótti honum bisk-
up loggja minna hug á konungs erindi, en hann hafði
heitið. Um vorið (1256) fór ívar norður til Skagafjarðar
og fann þar Heinrek biskup og Þorgils skarða, er þá var
yfir Skagafirði, og flutti konungsmál fyrir þeim. Tóku
þeir báðir vel undir, og stefndu saman bændum í Skaga-
firði og fluttu konungsmál með ívari. Kom þá svo að
Skagfirðingar og Eyfirðingar játuðu að gjalda skatt kon-
ungi, og mestur þorri bænda í Norðlendingafjórðungi, því-
líkan sem þeir urðu á sáttir við ívar. En úr þessu varð
þó eigi annað en loforðið, og eru engin rök fyrir þvi, að
skattur hafi veiið goldinn fyr en eptir samningnum árið
1262. ívar fór ut-an um sumarið, og þótt-i honum orðið
minna erindi sitt en hann ætlaði; kenndi hann það mest
vinum Gissurar og þó nokkuð vinum Þórðar kakala 1
Á meðan þessu fór fram, mátti heita að einlægur
ófriður væri á íslandi á meðal þeirra höfðingja sem áður
1) Sturl. II, 181, 236; Fms. X, 59—61; Frís. 547—48; Eirsp.
429—30; Flat. III, 189—90.