Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 113

113
Hallands og þeir Þórður og Gissur með honum; er Þórður
talinn einn a£ liðsforingjunum og sýndi hann mikla hreysti.
Fjekk þá konungur meiri mætur á honum, enda var
Þórður vinsæll í sýslu sinni; þótti „sem fáir íslenzkir
menn hafi slíkir verit af sjálfum sér sem Þórður." Fjekk
þá Þórður brjef frá konungi kveld eitt, er hann sat að
drykkju, og sagði Þórður þá, að konungur hefði gefið
honum orlof til íslands og ætlaði að gjöra hann þar
mestan mann. Yarð Þórður við það ákaflega glaður, og
kvað engan þann hlut til bera, að honum þætti þá betri;
sagðist hann eigi skyldi fara af íslandi, ef honum yrði
auðið út að koma. Drukku menn þá og voru mjög kátir,
en litlu síðar sagði Þórður, að svifi yfir hann. Tók hann
þá sótt svo fast, að hann andaðist eptir skamma legu
11. október 12561, og fjell þar frá hinn ríkasti fjandmað-
ur Gissurar.
Ef konungur hefði nú gefið Gissuri útfararleyfi, þá
mátti enginn reisa rönd við honum á íslandi, nema ef
til vill I’orgils skarði, en á því var engin hætta, að þeim
mundi lenda saman, ef Gissur færi með erindi konungs.
Konungur sá, að hann mundi nú þurfa að nota Gissur, og
sýndi honum meiri metorð en áður. f’ó vildi konungur
sjá fyrst hverju fram færi á íslandi, en hann notaði
tækifærið eptir dauða I’órðar kakala til þess að kasta
eign sinni á ríki í’órðar í Eyjafirði; skipaði hann I’orgils
skarða yfir Eyjafjörð og allar sveitir norður þaðan til
fjórðungamóts. því Finnbjörn Helgason, er þar var höfð-
ingi, var einnig dáinn (t 29. septbr. 1255). SegiríSturl-
ungu, að ívar Arnljótarson kæmi til íslands 1256 með
konungsbrjef um þetta til t’orgils, en brjef um þetta hafi
eigi komið til I’orgils fyr en vorið eptir (1257); hefur
1) Sturl. II, 249—50; Fms. X, 60, 65; Frís. 547—48, 549;
Eirsp. 429, 432; Flat. III, 189, 191; F. Joh. Hist. eccl. I, 597;
ísl. ártíðaskrár 87, 118.
8