Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 117
117
Borgarfjörð. Má af þessu sjá, að konungur hefnr þóttst
hafa heimildir á þessum hlutum landsins; hafði hann
kastað eign sinni á ríki höfðingja úr hjeruðum þessum, er
þeir höfðu fallið frá, eða er hann hafði dæmt um mál
þeirra og þannig þóttst hafa fengið yfirráðin yfir þeim;
ennfremur höfðu sumir af þeim gefið upp goðorð sín við
hann. Konungur fjekk Gissuri merki og lúður og sýndi
honum öll hinn vtri merki upp á tign hans; Ijet hann
sitja í hásæti hjá sjer og skutilsveina sína skenkja hon-
um sem sjálfum sjer. Að skilnaði gaf konungur honum
stórgjaíir, áður en hann fór til íslands. En Gissur hjet
því á móti, að friða ísland og láta alla bændur gjalda
konungi skatta, sem hann hafði áður beðið. Fullyrti
Gissur að hann mundi auðveldlega geta látið bændur
gjalda konungi skatt, og var hann mjög heitbundinn við
konung um skattgjaldið. En þrátt fyrir öll heit Gissurar,
trúði konungur honum þó eigi vel, heldur sendi hann út
með honum Póralda hvíta hirðmann sinn, að skynja
hversu jarl færi með konungs erindi. Segir svo í yngri
handritum af Hákonarsögu (Flateyjarbók), að konungur
hafi sent marga aðra af trúnaðarmönnum sinum til ís-
lands, til þess að vita, hvort jarl gjörði eptir því, sem
hann hafði heitið.
Gissur kom út á Eyrum. Hann setti bú saman í
Kallaðarnesi og ljet þangað föng til flytja, ekki sízt drykkj-
arföng, er hann hafði haft út. Hann sat þar með fjöl-
menni um veturinn og hafði mikia rausn í búi, og var
jafnan drukkið fast. Hann hjelt vel uppi jarlstign sinni,
og sagði urn þá menn, er honum gjörðust handgengnir,
að hvort sem þeir væru hirðmenn eða skutilssveinar, þá
skyldu þeir hafa þvílíkar nafnbætui' í Noregi af Hákoni
konungi. íslendingar voru venjulega sólgnir i hirðvist og
nafnbætur hjá Noregskonungum, enda urðu nú margir
góðir rnenn til þess að gjörast jarli handgengnir, er þeir