Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 118

118
heyrðu þetta. Sóru þeir honura eið og Ijet Gissur þá
jafnframt vinna Hákoni konungi trúnaðareiða, bæði til
þess að gjöra orð sín sennilegri og til þess að sýna lit á
því, að hann ræki erindi konungs. En brátt urðu menn
þess vísari, að það var fals, er jarl hafði sagt frá orðura
konungs; allt að einu hjeldu menn trúnað við jarlogsvo
konunginn.1
Yorið 1259 fór Gissur norður í Skagafjörð og Eyja-
fjörð, og var honum þar vel tekið og gáfu margir honum
fje. Hann keypti þá Stað í Reynisnesi og settist þar að
um vorið. Bændur í Skagafirði efldu bú jarls; gaf hon-
um hver maður á, sá er þingfarar kaupi átti að gegna.
Um sumarið reið Gissur til þings. Þórður Andrjesson,
er þá var mest fyrir Oddaverjum, var fjölmennur á þingi
og laut eigi jarli, og var fátt með þeim. Um haustið
sýndi F'órður sig 1 fjörráðum við Gissur. Fór þá Gissur
með 960 manna suður á Rangárvöllu og rændi þar víða;
var þá komið griðum á milli þeirra Þórðar. Sama haustið
var fögur veizla með jarli, er Sturia gipti Ingibjörgu dótt-
ur sína Þórði Þorvarðssyni í Saurbæ. í’á gjörðist Sturla
lendur maður Gissurar jarls og skipaði hann Sturlu Borg-
arfjörðinn.2
En að þvi er heitin við Hákon konung snerti, þá
sótti í sama horfið fyrir Gissuri. Hann vildi feginn ná
sem mestum völdum og virðingum sjálfur, og reyndi því
að festa veldi sitt sem best hann mátti. Aptur á móti
lagði hann litia stund á að koma landinu undir konung,
og gjörði annaðhvort mjög lítið eða alls ekkert t:l þess, að
fá bændur til að gangast undir skattgjald við konung.
Gissur var stundum harður og grimmur við óvini sína;
hann var stundum undirförull og svikull, og sveifst eigi
1) Sturl. II, 250, 252—53; Fms. X, 93—4; Frís. 559—60;
Eirsp. 447; Flat. III, 205.
2) Sturl. II, 252-53, 257—59.