Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Síða 136

136
brögð sér 1 lagi, því að það eru þau, sem glímuna gera, svo
málefni glímunnar okkar þjóðlegu mætti vera sem bezt
vakandi og lifandi 1 hugum manna, en það er það, sem
ég hefi með línum þessum ráðist í.
Þegar glímuvöllur eða blettur er valinn, sléttur,
nokkuð harður, en þó alls ekki grýttur, þá ganga menn
til glimu rakleiðis hvor að öðrum og taka hinum svo
nefndu bugsnatökum, enþaðeru glímutökin, sem eins og
kunnugt er, eru þannig, að glímumennirnir taka venju-
iegast hinni hægri hendi hvor í annars bugsnahald utan
og aftanvert á vinstri mjöðminni, og er því taki stöðugt
haldið föstu svo lengi að glíman varir, því þetta er að-
altakið eða yfiitakið, sem svo er líka rétt nefnt. Hinni
hendinni, þeirri vinstri þá, taka þeir einnig hvor í bugsur
annars utanvert — aldrei að aftnnverðu— áhinuhægra
læri, rétt neðan við bugsnavasann, eða sem svarar á lær-
inu miðju, en aldrei neðar, og halda því einnig aðallega
föstu, jafnvel þótt æfðir glímumenn stundum sleppi að taka
þessu taki, helzt í byrjun glímunnar, oða alveg, ef
þeir eiga við einhvern sér mikiu minni máttar; en við
hin ýmsu brögð, sem fyrir koma, er þetta tak annars eigi
síður áríðandi en hitt, og þótt annar glímumaður hafi
slept að taka því í fyi-stu, grípur hann þó einatt til þess,
og það sviplaust, er hann þaif að leggja eitthvert aðal-
bragð á viðfangsmann sinn; þetta tak heitir undirtakið.
Þegar nú glímumennirnir hafa tekið þessum tökum,
standa þeir nokkuð álútir hvor að öðrum, þó oftast- litið
eitt á viksl hvor við annan, þannig, að hægrivangi ann-
ars ber sniðhalt við hægri vanga hins, er þeir eru jafn-
háir, og ökslin annars sama megin snertir öksl hins að
framanverðu eða þeir eins og leggja þær saman. Petta
eru þá hin réttu, stöðugu tök og hin reglulega og eðli-
lega staða við glimuna, og má maður þessu samkvæmt