Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 137

137
hvorki standa þráðbeinn uppréttur, því það gerir glímuna
þvingaðri, og gefur auk þess þeim, er sæknari er til
bragðs og fyrri til, of létt færi á hinum; en enn þá siður
má maður standa mjög álútur eða kengboginn í mjöðm-
unum og með fætur sem fjarst hinum, því þetta gerir
glímuna óeðlilega og stirða mjög, og er nefnt að „boIast“,
þ. e. standa eins og naut, og þykir mjög óvirðulegt og
óglímumannlegt, enda getur „bolinn" fengið auðveldlega
vonda slysabyltu einmitt af þessari stöðu sinni, því til
hafa glímumenn sérstakt luagð, ,.hálsbragðið“ eða „bola-
bragðið", t.il að leggja á bolann, en sem annars er lítið
tíðkað. Það er einkum byrjendum og viðvaningum sem
oft hættir við þessari ófögru og ámáttlegu glímustöðu,
sem, ef báðir viðhafa hana jafnt, gerir glimuna ljóta og
að réttnefndu „þussafangi", því svo gerðu menn að tröll
eða þussar glímdu, sem einatt er minst á i fornum
sögum, og brátt mun koma upp kur hjá áhorfendunum
ef bolinn ekki réttir sig, því í rauninni er sem hann
bjóði þeim r.....
' Þegar nú glímumennirnir hafa t.ekið hinum framan-
greindu tökum og stöðu, þá er svo fjarri að þeir graf-
kyrrir standi unz brögðin byrja, að þeir þegar í stað
taka að hreyfa fæturna á vissan hátt, sem eins og kem-
ur af sjálfu sér, og jafnframt að mjaka hvor öðrum til
hliðar með höndunum.sem hvorttveggja miðar til þess að
leita lags eða færis hvor á öðrum til einhvers glímu-
bragðsins. F'essi hreyflng fótanna, stígandin, er mest
fólgin í því, að hvorir fyrir sig stíga hægra fætinum
fram, og draga hinn vinstra htið eitt og snögt aftur á
mis eða tvístiga hvor eftir öðrum; vill oft til, að stig-
andi þessi, eða biðleikur eftir að sjá sér færi til bragðs
á hinum getur hjá viðvaningum og þeim sem jafnir eru
og æfðir eru saman, varað nokkura stund, sem gevir
ekki áð óprýða, þegar svo alt í einu snoturt bragð kem-