Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 143

143
maður honum áfram eða hleypur út undan honum um leið;
hafi mótstöðumaðurinn staðið fastur einmitt iþennanfót-
inn, eða leitað líkamsjafnvægis á honum, fer trauðla hjá
því, að hann fái eigi knéskit við þetta bragð eða jaínvel
detti á bæði knón.
í sambandi við leggjarbrögðin viljum vór taka hér
með ristarbragðið svonefnda, því það er leggjarbragði
skvldast. Ristarbragðið er eigi alltíðkað, en sá sem tem-
ur sér það, getur líka orðið skæður á því eigi síður en
leggjarbragði. Ristarbragðið fer þannig fram, að maður
krækir ristinni á öðrum hvorum fætinum eftir vild og
æfingu fyrir þann fót viðfangsmanns síns, sem fjær er, og
froistar jafnframt að halda honum vel föstum með buxna-
tökunum jafnframt og maður hnykkir honum á bragðið.
Afleiðingin er venjulega sú, ef hinn er illa viðbúinn, að
hann rekur hinn óbrugðna fót í á hinn bregðandi fót
sækjandans, en með því hann er fatlaður fyrir á hinum,
þá missir verjandi oftast beggja fótanna og fellur áfram,
er sækjandi líka skýzt út undan honum. Bragð þetta
getur því orðið næsta skætt óvönum.
Hálsbragðið, sem áður er nefnt og einkum er brúkað
við þá er bolast, á hér og með réttu heima, því það er
oftast lagt á samfara leggjarbragði. Er það innifalið í þvi,
að er verjandi stendur sem álútastur, sleppir maður
hægrihandartaki og slær þeirri hendinni eða úlnlið hand-
leggsins aftur fyrir hnakka mótstöðumanns sins hægra-
megin og skýtst frá honum um leið, svo að hann komi
til að falla áfram við hægri hlið sækjanda, eða jafnvel
aftur fyrir hann af kasti því, sem kemur við þetta áhann.
Fer þetta bragð þá ekki illa, en trauðla sæmir að neyta
þess við aðra en þá, sem láta eigi af að bolast, eða
standa fótum sínum sem allra fjarst.
Næst leggjarbrögðum er róttast að telja sveiflvrnar,
er heima eiga í hóp hinna lausu og lóttu glímubragða.