Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 144
144
Sveiflur, eru sumar að eins óeiginleg glímubrögð, þó brúk-
aðar séu í glímum, en það er sérí lagi til undirbúnings
öðrum brögðum. Sveiflan er í því fólgin, að maður lyftir
mótstöðumanni sínum svo frá jörð með bugsnatökunum
einum eða handafli sínu að maður fær gert honum snún-
ing eða sveiflu til hálfs eða jafnvel alveg í hring. Er til-
gangurinn þá raunar sá, að fá hinn sveiflaða, er hann
niður kemur, að falia til hliðar á hina sveifluðu hlið, eða
að hann reki fótinn eða tána niður, þann sem er í for-
vaði sveiflumiar, og missi við það jafnvægi sittt, svo
hann ríði til falls; enn þá vissara er hinum sveiflaða
falli búið, ef sveiflandi nær- að slá fyrir hann leggjar-
þragði með sveiflunni, sem þó ekki er auðvelt, þar eð
fætur hins sveiflaða fylgja lögum miðflóttaaflsins og fjar-
lægjast sækjanda á sveiflunni eða snúningnum. Leggjar-
bragð verður því raunar eigi fyr notað en hinn sveiflaði
kemur niður og gengur að sækjanda. Menn sjá viðvan-
inga oft sveifla hvorn öðrum á mis, stundum hvað eftir
annað, og verður áhorfendunum þá einatt að brosa, er
hinir sveifluðu fara heilhi ingi og koma stappandi og hopp-
andi niður.
Velta eða veltibragð, ef bragð skyldi kalla, er nánast
skylt sveiflu sameinaðri leggjarbragði, og skal þvi lýst
hér með, þó annars fátítt sé og tilkomulítið. Bragðið er
í því fólgið, að maður kastar sér snöggt á bæði knén um
leið og mótstöðumaðurinn hefir kippst við til hliðar »f
hnykk eða öðruvísi. Um leið og hann færist þá að, bregður
sækjandi fram fyrir hann annan fótinn, sem ætlast er
til að mótstöðumaðurinn reki sig á og detti um, með
því bregðandi um ieið hnykkir honum á lagið, eða rekur
einskonar sveiflu á hann, svo hann dregst áfrain og nið-
ur. Bragðið er eðlilega ílt að varast fyrir þá, sem alls
eru þvi óvanir og óviðbunir, en glímumannlegt verður
það raunar aldrei.