Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 145

145
Draugasveifla eða öðru nafni skessulragð má að réttu
lagi telja hér næst, þótt lítið só glímuíþróttlegt við það,
sem veltibragðið. Draugasveiflan fer þannig fram, að
maður al't í einu, er færi gefst gott, spyrnist við og
hleypur í fang mótstöðumanni sínum, svo hann kiknar
við, en í sama bili kastar sækjandinn sér á snið á hnóð
annað, venjulega þá ið vinstra, og kippir hinum jafn-
framt áfram ofan yfir sig og yfir sig alveg, sem gerist
auðveldara fyrir þá sök, að verjandinn er að eins búinn
að rétta sig við úr kiknuninni fyrri, en eigi búinn að
ná jafnvægi á sér, hann kastast þvi eðlilega áfram við
inn nýja rykk og yfir hinn, sem þá að lokum vindur
sór svo fljótt, sem má, við, og byltir sér ofan á hinn
fallanda.
Handbrögðin ýmsu, sem sumir tíðka allmjög í glím-
um, eiga enn fremur vel heima í þessum flokki inna lóttu
glímubragða, og skal því inna helztu þeira hór getið,
er þau líka eiga skylt við sveiílurnar; því handbragð er
svo varla, að eigi fylgi með því snúningur, sveifla eða
hnykkur á líkamanum. — Til handbragða grípur sæk-
jandi þá einna helzt, er honum með öðrum brögðum sín-
um gengur illa að vinna bug á mótstöðumanni, en sé
hann svo einnig leikinn í þeim, en hinn við þau óvanur,
verða þau sækjanda títt að góðum árangri; en oft er
þeim líka beitt í þeim einum tilgangi, að fá mótstöðu-
mann til að breyta fótstöðu sinni og þannig fá hann betur
lagaðan fyrir einhverju bragði, er sækjandi hefir í huga
sór, og er til þess ið venjulegasta að bregða hendinni
snöggt og fast, ýmist lófa, handarjaðri eða handarbaki
innan undir hné, hnósbót eða læri hins, svo hann nái að
hrökkva dálítið til.
Sérstök handbrögð eru þessi helzt: Sá sem bragðið
hygst að leggja, sleppir alt í einu yfirhandartaki eða
hægri hendi og þrífur jafnframt með henni í hnósbót við-
10