Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 151

151
mjöðminni, er hann eins og snýr upp á, um leið og hann
framlútur gerist og færist í aukana, og svo eigi sízt að
hafa þá vinstrifótar stöðuna og viðspyrnu hans vel trausta,
því á þessum fæti kemur til að hvíla við i>ragðið líkams-
þungi beggja og svo sveiging mikil.
Mjaðmarhnykk af æfðum glímumanni er ílt að stand-
ast. Helzta ráð til þess er það, að vera snar í að
kippa sér undan því, að sækjandi nái læri sínu og mjöðm
á bug fyrir mann, með því að víkja snöggt þeirri hlið-
inni frá honum, er hann myndar sig til að leggja, hnykk-
inn á, og horfa okki í að sleppa til þess bugsriatakinu
þeim megin snögt, ef þöri gerist; stöku sinnum nær
hnykkmaður að eins, einkum ef kraftalinur er, að
leiða viðfangsmann sinn á mjöðm sór, en fær eigi kastið
á hann yfir sig, og á verjandi þá oft lafhægt með að
taka hnykkmann á sniðglímu eða hælkrók og launa hon
um þá lambið gráa. Annars gætir maður, sem vant er,
vandlega fótastöðu sinnar gagnvart hnykknum og eink-
anlega að láta eigi ólíkinda rykk eða sveiflu sækjanda,
er hann gerir á mann fyrst í gagnstæða átt við hnykk-
inn, blekkja sig, og rétta sig sem minst upp við hana. —
Einna snotrast er þegar lágur maður og þéttur vegur
langan mann og líkamsstirðan upp á hnykk og bregður
honum á loft upp yfir sig öfugum, svo að höfuðið kemur til
að vita niður, en fæturnar upp: inn lágvagsni, á bæði
öllu hægi a með að snúa upp á sig eins og þarf til góðs
hnykks, og svo að vinda sór út undan hinum, er hann er
á loft kominn.
Öfugur hnykkur, sem þá gengur upp á vinstri hend-
ina, er bæði sjaldgæfari og eigi nærri eins áhrifamikið
bragð; hann er eigi í öðru falinn en því, að sá er beitir
honum, vindur sór snöggt til hægri hliðar og gerist mjög
framlútur og freistar með þessu kasti og handtökum sín-