Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 153

153
ur hirðir eigi um að misstíga fótum eða annars stendur
staurslega fyrir; til undirbúnings þvi hins vegar rykkir
maður mótstöðumanni nokkuð til hægri hliðar, svo hægri
fótur hans færist í þá átt, eða missi stöðu sina, en í
sömu andrá siengir sækjandi hægra fæti sínum aftur
fyrir hægra fót viðfangsmanns, og svegir hann með sama
aftur á bak, er hann gengur fast á lagið, og stuðlar þá
hægrihandar takið einnig mikið til að fella. Nái maður
við bragð þet.ta að koma fætinum aftur fyrir báða fætur
mótstöðumanns, þá er bragðið lanqskuð nefnt. Komi
þessi brögð hinum alls á óvart, þá stenst hann bragðið mjög
sjaldan, en sé hann þar á mót.i vel við því búinn, svo
að sá, er bregður, fær eigi í sömu andránni sveigt liann
aftur á bak, þá getur bragðið orðið sækjanda sjálfum
einmitt að falli, er sá bragðbeitti nær til að hnykkja á
jafnt honum eða jafnvel fyr en sækjandi, og er honum
sterkari, en báðir hafa staðið jafnt að vígi hvað stöðu
fótanna snertir. Fellur sækjandi þá reglulega á sjálfs
síns bragði, sem jafnan þykir nokkur hneisa i glímu.
Þá er að siðustu að lýsa hœlkrók, en svo nefnist
hvert það bragð, þar sem með öðrum hvorum fæti er
með hælnum krækt aftur fyiir hæl eða ökla, ýmist að
utan eðaþá að innanverðu, á fæti mótstöðumannsins. — Til
að leggja hæikrókinn á dregur maður jafnan viðfangsmann
eða kippir honum snarpt að sér, og þá er jafnframt hæl-
num krækt fyrir fót hans sem þegar er nefnt, eftir því
sem bezt liggur við. Ýmist er þetta tilræði snögt gert,
en þá reynir hinn að hlaupa upp víð það, eða kippa hæl
sinum og fæti úr króknum, eða sækjandi fer hægt og
heldur þá hælkrókstakinu föstu og smáhnykkir á mót-
stöðumann sinn til að fá hann til að reiða aftur á bak,
hoppa þeir þá stundarkom á inum fasta og óbrugðna
fætinum, sækjandi á eftir verjanda, sem venjulegast
hratar undan, en slíkt þykir jafnan næsta óglimumann-