Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 156

156
er að, og almennust glímubrögð eru, og sá sem leikinn
getur orðið í flestum þeim hór töldu brögðum, mun óefað
verða góður glímumaður talinn. Eigi er auðvelt að setja
reglur fyrir jiví, hverjum glímubrögðum menn skuli öðr-
uin fremur beita í glimu, þvi slíkt er svo mjög undir
atvikum og ást.æðum komið, og fer einnig allmjög
eftir því, við hvorn maður á í það og það skiftið, enda
eftir því nokkuð, hvort maður sækir eða ver sig meir.
Sá sem góður glimumaður vill verða, þarf að sjálfsögðu
að kunna til sem flestra bragða, en einkum þó að ná
fullri kunnáttu og fimleika í aðalbrögðunum, svo sem
klofbragði og hnykk, sniðglímu og leggjarbrögðum. Yar-
ast. verður glírnumaður að beita þussatökum svo nefnd-
um. Meðal þeirra er það, að taka yfirhandartaki of ofar-
lega, svo sem upp á baki hins, og eins neðra taki of
neðarlega, svo sem niður undir hné fast, því þetta fer
mjög illa, — og eins að viðhafa in svonefndu þræla-
brögð; en til þeirra má jafnvel telja sum af þeim, sem
hér að framan er lýst., svo sem inn fasta og hnykk-
jandi hælkrókinn, þar sem sækjandi hangir á verjanda án
pess að vinna snöggt á með bragðinu. Nokkuð sama er
að segja um skessubragð, veltibragð og grikk, sem öll
eru meðal inna óæðri bragða og sama ekki í snyrtilegri
glímu.
Sönn glímuiþrótt er í því fólgin, að vera fimur og
skjótur til að bregða og liðugur og mjiíkur að varast
brögð eða snúa sig úr þeim. Afls neytir maður því aldrei
í glímu fyrr en maður leggur bragð á, en þá er rétt að
draga eigi af, þó svo, að maður meiði ekki hinn. — Leitt
þykir enn fremur ef menn lengi tvístíga og finna ekkert.
færi til bragðs, og eru þá betri ýmis látalætis og létt smá-
brögð, þó iítinn árangur kunni að hafa, en ekkert að að-
hafast, enda eru slík brögð jafnan nauðsynleg á milli eins
og ljóslegar er greint frá hér að framan.