Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 181

181
trú, en þó er til saga ein, er sýnir, að menn hafa trúað
því til skamms tíma, að margýgjar gætu sungið sætt og
yndislega.
ísleifur gamli í Skógum undir Eyjafjöllum, sonur
Jóns lögréttumanns ísleifssonar í Selkoti, varð 98 ára
gainall, og gekk að öllum verkum til dauðadags. Hann
var gamansamur mjög og breytinn í mörgu og orðlagð-
ur söngmaður. Einu sinni vóru öll skip í Holtsvörum
og fyrir austan Ósinn róin i bezta sjóveðri, en fremur
var fiskilítið; var þ;i margt sjómannhajai eins og vant
er, og mönuðu menn ísleif til að koma öllum Holts-
hverfingum lieim. og lofuðu honum sínum brennivínspel-
anum 'hver. ísleifur tók það þá til bragðs, að hann
grúfði sig niður í skipið og söng af öllum mætti; brá
svo við þetta, að Hverfingar fóru heim að stundarkorni
liðnu. Þetta var á Laugardagskveld. Morguninn eftir
sendu þeir setn vaidir vóru að söngnum, menn til Holts-
kyrkju að vita, hvað rætt væri; voru Hverfingar þá að
segja frá því, hve fagurt hafgýgurin hefði sungið.1
í íslandslýsingu Resens er til iýsing af margýgi,
er hann hefir eftir Oddi byskupi Einarssyni, og er hún á
þessa leið: Ferlíki eru til með kvenmannsskapnaði ; þau
hafa kvenmanshöfuð með löngu hári. Skegglaus eru
þau. P’au hafa háls, herðar og brjóst eins og konur.
Neðri hluti líkamans erí fisks líki. Ekki er hægt að sjá
greinarmun milli fingranna, því þeir eru skeyttir saman
með þunnri hinnu eins og fætur á sundfuglum. Andlit.ið
er mjög voðalegt með víðum kjafti, úttútnuðum kinnum
og grimmlegu augnaráði. Stundum heyrast aumleg kvein
og sorglegar stunur til þessarar ófreskju. Svo kemur um
hjátrú þá er sjómenn hafa á margýgi, eftir Konungs-
1) Eftir handriti Jóns Sígurðasonar frá Steinum undir Eyja-
fjðllum, í hndrs. Bókmentafélagsins 545, 8vo,
i