Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 186

186
tíð, en þá var vant að reisa krossa, þar sem slys urðu,
og tíðkast sá siður enn í pápiskum löndum. Svo hefir
sagan myndast seinna, þegar menn höfðu gleymt, hvernig
stóð á krossinum. Að minsta kosti hefir Naddi ekki
verið að hálfu leyti maður, en að hálfu leyti dýr, því
slíkt er aiveg ómögulegt, þótt margar slíkar verur séu
til í fornum goðasögum og þjóðsögum, svo sem Kentár-
arnir hjá Grikkjum.
Annað ferlíkið var kallað Urðarboli, og hélt til í
Bolabás austan undir Reynisfjalli í Skaftafellssýslu, í helli
einum. Hann var maður ofan til mittis, en annaðhvort
i selslíki eða nautslíki þar fyrir neðan. Urðarboli hljóð-
aði ákaflega, þegar vont veður var í nánd, en gerði eng-
um manni mein, sem lét hann hlutlausan, og sást mjög
sjaldan. Hann hafði mannsmál, og spáði manni einum
lánleysi, sem gerði sér far um að sjá hann, og er því
svo að sjá, að Urðarbola hafi verið illa við, er menn
komu auga á hann, enda hafði hann verið ljótur og ves-
aldarlegur. Illa var honum líka við, er hermt var eftir
honum. Vart varð við Urðarbola fram til 1829, en
síðan hefir ekkert heyrst til hans, enda hefir sjórinn
brotið helli hans.1
Urðarboli liafði þá yfirburði yfir Nadda, að hann
var gæddur mannsmáli og spádómsgáfu, en báðir hafa
þeir það sameiginlegt, að þeir hafa aldrei verið til. Hljóðin,
sem áttu að heyrast til Urðarboia, hafa veiið samkynja
og hljóðin, sem heyrðust til Eiðsbola, ekkert annað en
vindsog í hellisgjótum. Það er því eðiilegt, að það
hætti að heyrast til Urðarbola, þegar sjórinn hafði brotið
helli hans.
Þriðja ófreskjan af þessu tagi er mjög einkennnileg
í Stagley á Breiðafirði bar kýr ein skrímsli, hálfu í sels
1) Þjóðs. og munnmæli 1899, bls, 70—72.