Eimreiðin - 01.05.1898, Síða 41

121
Marskálkurinn var í rúminu og enn i fasta svefni, þegar hon-
urn kom þessi orðsending. En hann var ekki lengi að tvínóna
við að komast á fætur og var því alklæddur að fám mínút-
um liðnum.
Napóleon var að lesa Berthier hershöfðingja fyrir ýmsar fyrir-
skipanir, þegar Lefebvre ljet tilkynna komu sína.
»Nú þegar!« sagði Napóleon dálítið hissa. »Þetta getur mað-
ur, svei mjer, kallað að flýta sjer. Finnst þjer ekki líka, Berthier,
að hann kunningi okkar hertoginn hafi í þetta sinn sýnt fádæma
rögg af sjer?«
Síðan sneri keisarinn sjer að boðliðanum og bætti við:
»Viljið þjer segja kertoganum af Danzig, að jeg hafi beðið
hann að gera svo vel að koma hingað, af því að mig langaði til
að njóta þeirrar ánægju, að borða með honum dögurð. En biðjið
hertogann að gera svo vel og bíða í framherberginu fáeinar mín-
útur, af því jeg eigi svo annríkt i svipinn.«
Boðliðinn hjelt, að keisarinn hefði misskilið sig, og vakti
athygli hans hátignar á því, að hjer væri eigi að ræða um neinn
hertoga af Danzig, heldur væri það hann Lefebvre marskálkur, sem
hefði látið tilkynna komu sína.
»Farðu bara út og segðu það, sem jeg hefi sagt«, svaraði
Napóleon brosandi. »Ef jeg vil gera einhvern að hertoga, þá á
jeg líklega með það; er ekki svo? Enda verðið þjer sjálfsagt að
játa, að hann Lefebvre marskálkur hefur með hinu síðasta frægi-
lega afreksverki sínu unnið til þess, að honum væri sýndur ein-
hver sómi.«
Boðliðinn hneigði sig og hafði sig út til marskálksins, sem
átti bágt með að láta ekki bera á óþolinmæði sinni yfir þvi, að
þurfa að bíða sona lengi. Hann gat heldur ekki skilið í því, að
keisarinn skyldi nú þegar, sona snemma morguns, hafa gert orð
eptir sjer aptur, þar sem þeir höfðu skilizt svo seint kvöldinu áður.
»Jeg átti að skila frá hans hátign,« sagði boðliðinn, »að hann
bæði yðar hágöfgi að bíða fáeinar mínútur. Hans hátign langar
til að borða dögurð með yðar hágöfgi, en er í svipinn í óða önn
að lesa ýmsar fyrirskipanir fyrir honum Berthier hershöfðingja.«
»Hans hátign verður að ráða«, svaraði marskálkurinn og settist
á stól, án þess að taka eptir þessum nýja, göfga titli, er hann hafði
verið ávarpaður með.
Tíu mínútum síðar hringdi keisarinn, og skömmu síðar kom