Eimreiðin - 01.09.1903, Síða 6

Svo vatt mér úr draumsæld til veruleiks aums
Pað veðrið hið ljóta;
Sá útsynnings hrottinn þess hellenzka draums
Mig hindraði’ að njóta.
IV. EFTIR SÓLARLAGIÐ.
Ó hve ljómið þér
Á lofti bláu
Eftir röðul runninn,
Hafsbrún viður
I heiðlogni,
Roða-skýin skæru!
Geislið þér sem draumar
Gullvængjaðir
Vesturloft um vega;
Svo skín fegurð
Á sannleiks himni
I heimi hugsjóna.
Leikið ljósbrigðum,
fér hin logabjörtu
Enn um stutta stund,
Unz bregður yður
I bjarma stiltan
Dýpra sigin sunna.
Er þá sem æðri
Andaheims blær
Á vesturfjöllin færist,
Sem þau í draumsjón
Sveipin væru
Litfá Ódáins landa.
Bjartskírð, bláfáin
Benda þau úr fjarlægð
Guðvefs blæju gegnum
Lognmarar flöt
Ljósan yfir
Hingað hafs að strönd.
Enn sit eg hér
Hjá unnar steinum
Viður flæði fram
Og sannsæll þessa
Sjóndýrð teyga
Augum með og anda.
Ó þá undurkyrð,
Aftanblíða,
Himinfegurð hreina,
Líkt sem úr eilífð
Legði birtu
Æðri á okkar fold!
Bregða fer liti,
En bjarminn dags
Vakir enn í vestri,
Og enn með unun
Mín augu hvíla
Á þeim fögru fjöllum.
Og dvínandi
Degi fylgir
Sál mín sæl í leiðslu
Og sjálf með honum
I svalrar nætur
Himneskt faðmlag hnígur.