Eimreiðin - 01.09.1903, Side 35

195
hann vildi. Petta leyfi var nú ekki eins göfugmannlegt og það
kann að virðast í fyrsta bragði, því Tobra litli átti hvergi hæli,
og eiginlega ekkert til að eta og hreint ekkert að klæða sig í.
Hann labbaði inn á milli húsanna og settist á brunnþróna og
fór að hugsa um, hvort hann mundi neyðast til að fara yfir' »svarta
vatnið stóraí,1 2 ef hann nú dytti ofan í svarta vatnið í brunninum.
Par kotn hestasveinn og fleygði stórum múlpoka á steinana, og
þar eð Tobra litli var svangur, fór hann að snapa saman fáein
bleytt grjón, sem hestinum hafði sézt yfir.
»Já, já, þjóíur — og nýsloppinn undan hendi laganna! —
Komdu hérna«, sagði hestasveinninn, og Tobra litli var teymdur
á öðru eyranu fram fyrir stóran og feitan Englending, sem fékk
svo að heyra söguna um þjófnaðinn.
«Hvað þá!« sagði Englendingurinn þrisvar sinnum (hann not-
aði bara kjarnbetra orð). »Láttu hann í vagninn og farðu heim
með hann«. Svo var Tobra litla fleygt í vagn og ekið með hann
heim til Englendingsins, þar sem hann efaðist ekki um, að sér
mundi verða slátrað eins og grís. »Hvað þá!« sagði Englend-
ingurinn eins og fyr. »Bleytt grjón! Guð sé oss næstur! Gefið
þið litla anganum að borða, einhver ykkar, og við skulum gera
úr honum hestadreng. Bleytt grjón, guð minn góður!«
»Segðu okkur sögu þína«, sagði yfir-hestasveinninn við Tobra
eítir máltíð, er þjónarnir hvíldu sig í herbergjum sínum, bak við
íveruhúsið. ?ú ert ekki af hestasveina-flokkinum3 kominn, nema
ef það skyldi vera vömbin í þér. Hvernig komstu fyrir réttinn,
og hvers vegna? Svaraðu, skollans litli ormurinn þinn«.
»Við höfðum ekki nóg að borða«, svaraði Tobra litli rólega,
»þetta er góður staður«.
»Talaðu blátt áfram«, sagði yfir-hestasveinninn, »eða ég
skal láta þig moka hesthúsið hans stóra Rauðs, sem bítur eins og
úlfaldi«.
»Við erum »telí-ar«, olíupressarar«, sagði Tobra litli og
krafsaði upp rykið með tánum. »Við vórum telí-ar, faðir minn,
móðir mín, bróðir minn, sem var 4 árum eldri, ég og systir mín«.
»Hún sem fanst dauð í brunninum?« spurði einhver, sem hafði
heyrt um málið.
1 Sbr. ána Gjöll í hinni norrænu goðafræði.
2 Hjá mörgum indverskum þjóðum gengur atvinna í arf, og skiftast þeir í
flokka eftir því.
i3: