Eimreiðin - 01.09.1903, Qupperneq 34

i94
sá að kofinn og íbúðarhúsið vóru enn ósködduð, því honum var
kunnugt um, að Moti Guj gat skift skapi sínu; og hann afsakaði
nú sjálfan sig með ótal ósannindum. Moti Guj var farinn til jötu
sinnar, til morgunverðar, því næturferðalagið hafði gjört hann
svangan.
»Kallaðu á dýrið þitt«, sagði bóndi, og Deesa kallaði á þessu
dularfulla fílamáli, sem sumir »mahátar« ætla að lcomið hafi frá
Kína í byrjun veraldar, þegar fílarnir en ekki mennirnir drotnuðu
á jörðunni. Moti Guj heyrði og kom.
Fílar fara aldrei á stökki, en gangurinn er misjafnlega fljótur.
Vó fíl langaði til að ná í hraðlest, gæti hann ekki farið á stökki,
en hann mundi ná lestinni. Pannig var Moti Guj við dyr bónda
næstum áður en Chihun tók eftir að hann væri farinn frá jötunni.
Hann féll í faðm Deesa rymjandi af gleði, og maðurinn og skepn-
an grétu og kjössuðust og þukluðu hvor annan frá hvirfli til ilja,
til að fullvissa sig um að báðir væru ómeiddir.
»Nú skulum við fara til vinnu«, sagði Deesa, »lyftu mér upp,
sonur minn og yndi mitt!«
Moti Guj sveiflaði honum upp á háls sér, og svo héldu báðir
til skóglendisins til að leita að þreytandi stubbum.
Bóndi var of hissa til að geta verið mjög reiður.
Tobra litli.
»Höfuð fangans náði ekki upp fyrir dómgrindurnar«, eins og
ensku blöðin segja. Pað var nú samt ekki sagt frá þessu máli
af því, að nokkur lifandi maður kærði sig minstu vitund um líf
eða dauða Tobra litla. Dómararnir í rauða þinghúsinu sátu yfir
honum allan liðlangan seitini part dagslns, þó heitt væri, og í
hvert skifti sem þeir spurðu hann einhvers, hneigði hann sig og
beygði og skældi hástöfum. Úrskurður þeirra hljóðaði svo, að
vitnin væru ófullnægjandi og yfirdómarinn var þeim samþykkur.
Pað var að vísu satt, að líkið af litlu systur Tobra hafði fundist
í brunninum, og Tobra litli var einasta mannlega veran í hálfrar
mílu fjarlægð, þegar það skeði; en hugsanlegt var það að barnið
hefði dottið ofan í af tilviljun.
Bess vegna var Tobra litla slept og leyft að fara hvert sem