Eimreiðin - 01.09.1903, Side 54

214
36. Tímon. Jæja, þá; haf þú, Hermes! og hafi Sevs mín-
ar beztu þakkir fyrir umhyggjuna, en við þessum Auði mun ég
aldrei taka.
Hermes. Pví ekki?
Tímon. Af því að hann hefir áður gert mér óteljandi margt
ilt, hefir ofurselt mig smjöðrurum, bakað mér fjandsamlegar vélar,
hatur og öfund og spilt mér með munaðarlífi og að síðustu í
skyndi strokið frá mér trygðalaust og sviksamlega. En gæða-
konan hún Örbirgð hefir vanið mig við karlmannleg störf, sagt
mér einarðlega hreinan sannleikann og veitt mér með erfiðinu
nauðsynjar mínar. Og með því að hún lét mig eiga allar lífsvon-
ir mínar undir sjálfum mér, þá kendi hún mér að fyrirlíta alt óvið-
komandi og óþarft, og sýndi mér í hverju minn sanni auður væri
fólginn, sem enginn getur frá mér tekið, — ekki smjaðrarinn með
kjassmælum né falskærudólgurinn með ógnunum, ekki fólksmúg-
urinn í bræði sinni, ekki lýðmótsmaðurinn með atkvæði sínu né
harðstjórinn með svikráðum sínum.
37- Og þróttmeiri orðinn af erfiðinu yrki ég nú með alúð
þennan akurteig, sjáandi ekkert af því illa, sem fram fer í borg-
inni, og aflandi mér nægilegs neyzlukorns með grefinu mínu.
Farðu því aftur í þann stað, Hermes! sem þú komst frá, og
færðu Sevs aftur hann Auð. En ég skyldi vera ánægður ef ég
gæti murkað alt, sem manns nafni nefnist, smátt og stórt.
Hermes. Láttu eklci svona, góðurinn minn! því ekki eru
allir svo ills verðir. Hættu þessum reiðiofsa, sem er heldur en
ekki ungæðislegur, og taktu við honum Auði, því ekki sæmir að
drepa hendi við gjöfum Sevs.
Auður. Viltu lofa mér, Tímon! að réttlæta mig fyrir þér;
eða þykir þér fyrir ef ég tek til máls.
Tímon. Tala þú, en hafðu það ekki langt og ekki langan
inngang eins og hansvítis lýðræðumennirnir. Eg geri það bara
fyrir hann Hermes að lofa þér að tala fáein orð.
38. Auður. Að réttu lagi ætti ég að verða langorður, svo
margar sakir hefirðu borið á mig. En gáðu nú að, hvort ég eins
og þú segir hefi gert þér nokkuð rangt til, ég, sem hefi útvegað
þér öll hin þægilegustu hnoss, mannvirðingu, forsæti, sæmdar-
sveiga og annað yfirlæti; mér áttu að þakka að menn hafa horft
á þig, lofsungið þig og leitað vinfengis þíns. En hafi smjaðrar-
arnir farið illa með þig, þá er það ekki mér að kenna. Miklu
♦