Eimreiðin - 01.09.1903, Síða 55

215
fremur hefir þú gert á minn hluta með þvf að þú kastaðir mér
svo óvirðulega fyrir hraktnenni, sem hældu þér, glöptu þér sjónir
og sátu á svikráðum við mig. Og á endanum segirðu að ég hafi
svikið þig. Ég gæti þá þvert á móti borið þér á brýn, að þú
hefir með öllu móti rekið mig frá þér og hrundið mér á höfuðið
út úr húsum þínum. Pess vegna hefir þín margheiðraða Örbirgð
fært þig úr skikkjunni þinni voðfeldu og steypt yfir þig þessum "
•geitstakk í staðinn. Hann Hermes þarna getur borið það með
tnér, að ég þrábændi Sevs að senda mig ekki oftar til þess manns,
sem færi svo óvinsamlega með mig.
39. Hermes. Éarna sérðu, Auður! hvort hann hefir ekki
tekið sinnaskiftum. Éú getur nú alveg óhræddur lagt lag þitt við
hann. Graf þú nú, Tímon minn! strax í stað, en sjá þú, Auður!
fyrir því að hann Sjóður leggi sig undir grefið hans; hann mun
gegna þér þegar þú kallar á hann.
Tímon. ■ Jæja, Hermes! ég skal þá láta að orðum þínum og
verða ríkismaður í annað sinn. Tví hvað er það, sem menn ekki
verða að sætta sig við, þegar guðirnir neyða mann? En hugsaðu '
nú eftir, í hvaða ástand þú kemur mér ógæfusömum manni, þar
sem ég alt til þessa lifði ánægjusamasta lífi, en verð nú, þó ég
hafi ekkert afbrotið, að taka við slíku ógrynni gulls og svo ótal
mörgum áhyggjum.
40. Hermes. Gerðu það fyrir mín orð, góði Tímon! að
■gangast undir þetta, þó þér þyki það ilt og óbærilegt, gerðu það,
þó ekki væri nema til þess, að þínir fyrri smjaðrarar rifni af öf-
und. En ég flýg nú aftur upp í himininn, yfir Etnu.
Auður. Farinn er hann, held ég; ég heyri það á vængja-
slættinum, en bíddu við hérna, Tímon! því ég ætla að fara og
senda þér hann Sjóð, eða þá öllu heldur, pjakkaðu hann upp
sjálfur. Upp þú gullni Sjóður! gegndu honum Tímoni hérna og
lofaðu honum að taka þig upp. Högg þú nú niður, Tímon! eins
•djúpt og þú getur. En ég fer nú frá ykkur.
41. Tímon. Hana þá, grefið mitt! taktu á því, sem þú
hefir til, og náðu fyrir mig honum Sjóði neðan úrjörðunni og upp
í birtuna. Ó, þú Sevs, stórmerkja guð! þér kæru Korýbantar!1
1 Korýbantar vóru prestar Hreu Kýbele og frömdu þeir dýrkun hennar með
miklum hljóðfæraglaumi, dansi og æðigangi. Tímon tryllist í líkingu við Korýbanta
af fögnuðinum yfir gullinu.