Eimreiðin - 01.09.1903, Qupperneq 62

222
heilli kökunni eða öllu svíninu, eða hverju því, sem kræsingagirni
hans og græðgi fíkist eftir. Sýpur hann nú drjúgum á og er ekki
nóg með það að hann syngur og dansar, heldur er hann uppi
með skammir og illindi. Hann heldur hrókaræður yfir bikarnum
og þá einna helzt um stillingu og siðsemi og er hann að þessu,
jafnvel þó honum á meðan sé orðið bumbult af oídrykkjunni og
þó hann sé farinn að drafa svo mikið að menn hlæja að honum.
Endirinn á öllu þessu verður að hann ælir og seinast koma ein-
hverjir, sem kippa honum upp og bera hann út úr samsætinu um
leið og hann tekur báðum höndum utan um hljóðpípudrósina.
En það þarf ekki til, því enda þó hann sé ódrukkinn, þá er hann
einskis manns eftirbátur í lygi, frekju og ágirnd. Hann er fremst-
ur í flokki smjaðraranna og fúsastur að sverja meinsæri. Hræsnin
gengur á undan honum, en ósvífnin á eftir honum. Hann er í
stuttu máli forkostulegt sýnishorn af heimspekingi og útmetinn
kjörgripur. En hann skal bráðum fá sína vöru selda, heiðurs-
kempan. — Hana! þarna kemur hann; það er langt síðan við
höfum sézt, Prasýkles!
56. f’rasýkles. Já, Tímon minn! ég kem til þín, en ekki
eins og allir þessir hinir, sem flykkjast að þér, af því þeir dást að
auðæfum þínum og gera sér von um gull og silfur og kostulegar
máltíðir, og smjaðra svo óspart, til að ná í þetta, fyrir þér sem
ert svo látlaus og góður á að gefa. fú veizt að eitt byggbrauð
er nægilegur málsverður fyrir mig, blóðberg eða karsi, eða ögn af
salti, þegar ég vil gæða mér, það er mitt bezta krydd. Allur
minn drykkur er úr Fögrulind, buran mín snjáða er mér betri en
purpuri og gull met ég ekki meira en möl á sjávarströnd. Eg
kom hingað einungis þín vegna, til þess að þú látir ekki spilla
þér af auðnum, sem er sá versti og viðsjálasti hlutur og hefir
einatt orðið mörgum manni að óbætanlegu tjóni. Ef þú vildir
mínum ráðum fylgja, þá ættirðu helzt að fleygja öllum þínum auð-
æfum í sjóinn, því þau eru með Öllu óþörf þeim manni, sem hef-
ir tök á að finna alla vizkunnar auðlegð. En fleygðu þeim samt
ekki þar, sem er mjög djúpt, vinur minn! heldur vaddu spölkorn
út fyrir lágarðinn og fleygðu þeim þar, svo enginn sjái til þín
nema ég einn.
57. En ef þér líkar ekki þetta, þá er annar vegur til að
koma auðnum út úr húsum þínum og það svo, að þú þarft ekki
að halda svo mikið sem einum obol eftir fyrir sjálfan þig. Skiftu