Eimreiðin - 01.09.1904, Síða 10

170
vöru. Réttast mundi líklega að hækka einhverja af tollum þeim,
sem fyrir eru. — Pað, sem fyrst og fremst mælir sterklega með
því, er tillitið til innheimtunnar á tollinum. Tollaskipunin má ekki
verða margbrotnari en hún er, ef sýslumenn eiga að halda áfram
að heimta inn tollinn; og að fara að skipa heilan hóp af toll-
heimtumönnum, mundi reynast afardýr ráðstöfun, þó að það ef til
vill kynni að geta borgað sig í Reykjavík, að hafa þar einn toll-
heimtumann, sem jafnframt gæti haft eftirlit með tollheimtunni
utan Reykjavíkur. Menn ættu að fylgja dæmi hinna praktisku
Englendinga og ekki hafa toll nema á 4—5 vörutegundum, en
láta alt annað vera ótollað — gagnstætt hinni ópraktisku tolla-
skipun Dana, sem hefur margskonar og mismunandi tolla svo
hundruðum skiftir, og er því jafnörðug og óþjál fyrir bæði almenn-
ing, verzlunarstéttina og tollstjórnina sjálfa.
Langtum fremur gæti verið ástæða til að gera hina núverandi
tolla enn þá óbrotnari, t. d. með því, að hafa ekki nema eina eða
tvær tegundir tolla á öllum vínföngum, og afnema tollinn á bittir,
sem ekki virðist bygður á sérlega góðum ástæðum og verður
valdandi eigi alllítilla tollsvika; ennfremur með því, að afnema
tollinn á tegrasi og súkkulaði og brjóstsykri, sem varla getur
munað neitt verulega um fjárhagslega. Pannig voru, þegar te-
tollurinn var á lagður, ekki flutt inn nema 4—5000 ® af tei á ári,
og aðalástæðan, sem fram var færð fyrir tollálögunni, var sú, að
mönnum fyndist ósamræmi í því, að hafa toll á kaffi, en engan á
tei. En slík teóretisk ósamkvæmni ætti ekki að koma til greina,
þegar verið er að ákveða tollana og fjölbreytni þeirra. l'að veitir
fullerfitt að beita réttlæti og sanngirni gagnvart þeim, sem bera
eiga skattana, en alls ómögulegt verður það, ef líka á að heimta
réttlæti gagnvart þeim vörutegundum, sem skattarnir eru lagðir á,
— t. d. eins og þegar það var tekið fram á alþingi, og það af
manni, sem annars er vel fróður, sem ástæða gegn því, að hækka
útflutningstollinn af hvallýsi, að hann yrði mörgum sinnum hærri
en tollurinn á hákarlslýsi. Eegar um skattálögur er að ræða, eru
menn neyddir til að taka peningana þar, sem auðvelt er að ná í
þá, án þess að taka altof mikið tillit til, hverjar teóretiskar af-
leiðingar það kunni að hafa. En annars eru einmitt umræðurnar
um hvalveiðaskattinn gott dæmi þess, hvernig menn eiga ekki
að haga sér við skattálögur; fyrst og fremst að því leyti, að
næstum hvert þing hefur r.ú í allmörg ár haft þennan skatt til