Eimreiðin - 01.09.1904, Blaðsíða 19

179
Tvö kvæði eftir Schiller.
KVENNA GÖFGI.
Heiðrið þér fljóðiti, þeim hrósið ber rétta,
Himneskar rósir í jarðlíf þau flétta;
Elskunnar tengja þau unaðsleg bönd;
Siðprýðin Karíta1 2 sæmdin er kvenda,
Sífeldan eld hinna fegurstu kenda
Næra þau blíðlynd með himneskri hönd.
Sí og æ úr sannleiks skorðum
Sveimar karlmanns orkan vilt;
Reiðir hugann órótt innan
Ástríðnanna um hafið trylt.
Fíkinn hann í fjarlægð seilist,
Fær ei ríka sefað girnd,
Eirðarlaust til yztu stjarna
Eltir sinna drauma mynd.
En meður töfrandi augna-máls blíðu
Aftrandi benda’ honum fljóðin hin þýðu
Heim á leið aftur til hins, sem er nær;
Móður hjá arninum síðfaldnar sætur
Sig hafa varðveitt sem náttúru dætur
Hennar í frómleik, sem helgaði þær.
Mannsins hyggja hafnar friði,
Harðmolandi krafti með
Gegnum líf hann áfram ólmast,
Aldrei hvíld sér gefa réð;
Ört, hvað skóp hann, aft’r hann brýtur,
Óska stríð ei lætur felt,
Nýtt sem Hýdru3 höfuð sprettur
Hvert sinn eitt er burtu skelt.
1 Karítur = þokkagyðjur.
2 Hýdra, ormurinn í Lernuvatni, sem Herakles (Herkúles) barðist við og vann.
Sbr. Goðafr. 170 bls.
12'