Eimreiðin - 01.09.1904, Blaðsíða 21

181
Tvídrægni slökkva, sem tjónið mest býr;
Öflin, sem hatast, þær fá til að falla
Fagrar í skorður með einingu snjalla, —
Hnýta það saman, sem hvað annað flýr.
VONIN.
Menn ræða, — menn dreymir svo mikið og margt
Um mætari komandi tíðir;
í ókomnu geislar þeim auðnu-mark bjart
Og eftir því hver og einn stríðir;
Og heimur æ eldist og yngist á ný,
En umbóta stöðugt er vænzt fyrir því.
Oss leiðir fyrst vonin í lífið hér inn,
Hún leikur blítt drenghnokkann viður,
Við unglingnum hlær hún með yndisleik sinn,
Með öldungnum grefst hún ei niður, —
í gröf þó að jarðleifar gjöreyðist senn,
Á gröf sína vonina plantar hann enn.
Pað er ekki hégómans hégilja nein,
Sem heimskingjar ræða og letra;
Úr hjarta vors djúpi það ómar rödd ein,
Til einhvers að fæddumst vér betra,
Og röddin hin innri, hið eilífa mál,
Pað aldreigi bregst hinni vonandi sál.
STGR. TH.