Eimreiðin - 01.09.1904, Síða 49

209
samur og ekki ófyrirsynju kallaður »tortryggur guð«. Kristnir
rnenn hirða raunar ekki um það boð, því að þeir dýrka jafnframt
óskilgetinn son guðs. Pað er og sýnt, hversu óframkvæmanleg
alkristin siðalög eru með skipuninni: seljið það sem þér eigið og
gefið fátækum (Lúkas 12, 23), sem myndi koma öllu á ringulreið
í fjárhagslegum efnum, ef henni væri fylgt, og á skipuninni um
fyrirbænir fyrir ranglátum, sem eru næsta ósanngjarnar. Paö er
og gaman að sjá, hvernig hann beitir orðunum í Matth. 23, 27
um kölkuðu grafirnar gegn píslarvættum þeim, er þá vóru að
byrja. Einkar hugðnæm er og hin ágæta rannsókn hans á heim-
ildunum að frásögninni af Kristi og englinum í Gethsemane (Lúk.
22, 39). Hvað gat Lúkas vitað um það? Lærisveinarnir sváfu,
það vóru engir aðrir viðstaddir, og Kristur var handtekinn að
vörmu spori, svo að hann getur ekki hafa sagt neitt frá því.
Júlían getur þess ekki aðeins um ættartölur þeirra Mattheusar og
Lúkasar, að þeim beri ekki saman, heldur líka hins, að forfeður
Jósefs hafi ekkert saman við Krist að sælda, ef hann hefur verið
guðssonur. Pað stoðar því ekki, að Jósef er kominn af kyni
Davíðs.
Júlían hefur hvorki auga Celsusar á verulegum gagnstæð-
um né vísinda-vandvirkni Porfýríosar til brunns að bera. En hann
stendur að því leyti betur að vígi sem sækjandi, að hann er upp
alinn í kristnum sið og óvild hans á honum magnast af hatri því,
er hann ber í brjósti til kristinna fyrirrennara sinna, þeirra Kon-
stantínusar mikla og Konstantíusar sonar hans, frænda Júlíanusar,
er hafði ráðið bróður hans af dögum og setið um líf sjálfs hans.
Hann tekur skoðun sína fram þegar í upphafsorðum bókarinnar:
»Mér þykir rétt að skýra frá því opinberlega, hvað hefur fært
mér heim sanninn um, að kákbagl þeirra Galíleanna er ekki annað
en mannlegur tilbúningur, settur saman af mannvonzku. Pað hefur
ekkert guðlegt til að bera, en færir sér í nyt barnaskap og fávísi
sálarinnar, er hefur yndi af skröksögum, og hefur með þeirri
aðstoð getað gert sannleik úr þessum þvættingi«. í öðru riti hans
eru þó merkilegustu ummæli hans, þar sem hann svellur af persónu-
legri móðgun og smánaryrðum, í háðritinu »Samdrykkjunni«. Par er
Konstantínusi mikla úthýst á Ólympstindi, en »Munuðin« tekur
hann að sér og færir hann »Lostaseminni«, og hjá henni hittir
hann Krist, er flytur þenna boðskap: Allir morðingjar og flagarar
og flekkaðir og fyrirlitlegir menn komi öruggir til mín. Eg skal
14