Eimreiðin - 01.09.1904, Qupperneq 62

222
að þetta háttalag kosti landið um 70000 kr., og mundi spar-
söm stjórn hafa reynt að komast hjá slíkum útgjöldum, enda verið
í lófa lagið, ef rétt hefði verið að farið.
Pegar framanskráðar upphæðir eru lagðar saman, munu menn
sjá, að nærri mun láta að stjórn vorri hafi tekist að sóa um
300000 kr. að nauðsynjalausu, sem auðvitað verður að ná inn með
auknum sköttum á landsbúa.
En þó að slíkt bruðl eins og þetta sé tilfinnanlegt, tekur það
þó út yfir, þegar stjórnin hikar sér ekki við að brjóta bág við
lög landsins til þess að geta ívilnað gæðingum sínum og pólitisk-
um fylgifiskum, eins og fram hefur komið við veitingu bókara-
stöðunnar við Landsbankann. Bankalögin segja svo fyrir, að þá
stöðu skuli veita eftir tillögum bankastjórnarinnar, og er ætlast til
að sá fái stöðuna, sem meirihluti bankastjórnarinnar kýs, alveg
eins og þegar söfnuður kýs sér prest. En í báðum tilfellum á
ráðherrann að gefa út skipunarbréfið, til þess að gefa veitíngunni
hátíðlegri blæ. Petta er líka í fullu samræmi við það, sem tíðkast
um skipanir starfsmanna við alla banka, að stjórn bankans ráði
þeim. En ráðherrann okkar nýi gerir sér hægt um vik, stingur
lögunum undir stólinn og hafnar þeim manni, sem meirihluti banka-
stjórnarinnar kýs til stöðunnar, en veitir hana einum af pólitisku
vikadrengjum sínum. Hann þurfti að fá part af »laununum«, sem
mest var talað um í kosningabaráttunni í Eyjafirði í fyrra!
Ollum kemur saman um, að það, sem einna mest standi
framförum í atvinnuvegum vorum fyrir þrifum, sé peningaleysið,
greiður aðgangur að lánum til þess að koma fótum undir sig.
Pað mátti því ætlast til, að nýja stjórnin mundi, þegar loksins var
komin á fót öflug peningastofnun í landinu, gera sitt ýtrasta til
að greiða götu manna í því efni. En hvað gerir svo ráðherrann
okkar nýi? Hann og fylgifiskar hans í bankaráðinu banna þessari
stofnun að lána fé gegn fasteignarveði (jörðum og húsum), þótt
vitanlegt sé, að bændur, sjómenn og iðnaðarmenn hafi yfirleitt
ekkert annað veð að bjóða. Umönnun ráðherrans fyrir atvinnu-
vegum vorum lýsir sér þannig í því, að hann vill gera rekendum
þeirra sem allra örðugast fyrir að fá peningalán til umbóta á þeim.
Um það, hverri aðferð stjórnin hefur beitt við skipun em-
bætta, milliþinganefnda og annarra starfa, er hún hefur haft ráð
á, er óþarft að fjölyrða; því öllum mun ljóst, hverri reglu hún