Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 48

48
sem þeir liálfuppgefnir og sveittir strituöust við af öllum lífs- og
sálarkröftum að bera byrði þá, er hann hafði lagt þeim á herðar.
Sigrún reyndi að stytta sér stundirnar með því að renna
huganum inn í fortíð sína: hún átti þar geymdar margar kærar
og ljúfar minningar, sem hún brátt fann.
það var einmitt í þentian mund árinu áður, að hún hafði
trúlofast honum Sveini frá Ási. Hún mundi vel eftir kveldinu því,
rétt eins og það hefði verið kveldinu áður.
Pað hafði verið kolniða þoka allan daginn og kýrnar ekki
komið heim á sínum rétta tíma; enginn vissi neitt um þær, nema
hvað flestir ímynduðu sér, að þær væru einhverstaðar nálægt Ási
eða þá á milli bæjanna. Sigrún bauðst til þess að leita að þeim;
samt var það ekki vani hennar, en hún vorkendi smalatetrinu að
gera það. Svo gekk hún af stað, eins og leið lá inn að Ási. Hún
var hrædd við þokuna og kiptist við í hvert skifti, sem henni fanst
hún stíga þyngra niður en hún mætti. Og svo voru þokumynd-
irnar svo ógurlega hrikalegar, að henni stóð stuggur af þeim ;
jafnvel lóan, sem var bezta vinan hennar, var orðin eins og tröll-
kona og næsta geigvænleg.
En áfram gekk hún; hún vildi ekki snúa aftur, þó hana sár-
langaði til þess; hún vissi að fólkið myndi hlæja af óförum hennar
og stríða henni svo mikið á kúaleitinni eins og það gæti.
Inn að Ási varð hún að komast, minna mátti það ekki vera.
En svo hafðf hún gert mikið, ef hún færi það; og þó hún kæmi
allslaus heim, hefði enginn að klaga yfir gerðum hennar. Hún
hefði gert það sem hún gat, og meira var ekki heimtandi af
henni.
þegar hún kom inn undir Ás, sá hún að stórvaxnar og hrika-
legar skepnur komu á móti henni. Hún varð hálfsmeyk og horfði
á ferlíki þessi um stund, án þess þó að geta skapað nokkuð veru-
legt úr þeim; samt átti hún bágt með að trúa því, að það væri
yfirnáttúrlegt. Hún var að hugsa um að fela sig, en þá var eng-
inn staður nærri, sem tryggur myndi,' svo hún varð að bíða
átektanna og láta þetta skýrast betur.
Henni fanst skepnur þessar minka og ekki vera eins stórfeng-
legar, þegar þær nálguðust. Og nær færðust skepnurnar, en þá
sá hún sér til mikillar gleði, að þetta vóru einmitt kýrnar, sem
hún var að leita að, og fylgdi þeim maður, sem auðsjáanlega var
að reka þær.